Oda a Mero, fillo adoptivo de Mesía

¡Qué fermosa é Mesía!
¡Qué sabia a decisión!
De facer dun tolo un Fillo,
dun trovador, un señor.

Qué se canta o carro na Chaira,
iste Mero é o trovador.

E hoxe descubre o mundo
a maxia diste home sembrador,
que fai da Fala unha loita,
e da vida unha cantiga de amor.

Eche o Mero o seu cantor.

Verán que se a súa ialma canta
é porque agocha o dolor
da Terra que suda e sacha,
dista vida sempre orfa do amor.

Sempre eche o Mero o profesor.

Que cante o carro na malla,
sempre de penas cheiño...
e, se o agota o cansancio,
que lle axude o seu veciño.

Que Mero sementou seus soños
entre nenas e neniños.

Que se o carro canta na Chaira
no eixo leva un dolor,
e Mero, coa súa guitarra,
ponlle solfa e unha flor.

Deixádeme dicirlle a Mero
niste anaco de papel
que quen a nosa Fala aldraxa
debe recordar a Babel.

A soberbia é moi cativa
e iso ben o sabe él.

A nosa Fala é garimosa,
co sabor do leite e pan,
tamén sabe a auguiña fresca
fixoa Deus polo nadal.

Que se moi dulce é a palabra
é porque é feita de calar.

É dolce, tenra, fermosa,
é a cerna do noso seo,
é retranqueira e graciosa,
évos un cachiño do ceo.

Soave coma unha rosa,
l de pel fina e lá de niño,
tanto é de verso ou prosa
sempre chea de agarimo.

E de sobra ben sabido,
que de Deus é a escollida
para amosa-lo camiño
do amor para outra vida.

E non dudes, Mero xa,
se vai a ser esquecida
a beleza que Ela agocha
sempre é nai de nova vida.

Aínda quedamos xentes
que sabemos que é querida
e se a pian os paxaros,
se a falaban os antergos,
se a cantou o teu carro,
se a viven os labregos,
se é a voz dos mariñeiros,
se se bebe nos regatos,
se é a luz dos obreiros,
se aínda a fugan os gatos...

¿Quén carallo a vai vencer?
¿O inglés?
Iso é money e very guel.
¿digocho outra vez?
Para o galego, ises cartos son papel.

¡Deixa que o carro cante!
Que se un mero é un peixe que canta
¿quén ha de poder con él?

Festa no Concello de Mesía, 3 de decembro de 2024, co gallo do nomeamento de Mero (Baldomero Iglesias Dobarrio) como Fillo adoptivo da Vila.

Ricardo Timiraos Castro. Colmenar Viejo, 13 decembro de 2024.