Maletas de coiro
Maletas de coiro sobre a plataforma da estación de Baños de Molgas. En algunhas delas ou en case todas vai pechada a esperanza, entre farrapos de roupa e anacos de realidade, entre bocados de miseria e ansias de liberdade.
Queda pouco para coller o tren. O barullo cada vez se fai máis angustioso, máis achegado a pingas de bágoas que baixarán polas meixelas, polos recordos, polo
presente e por un futuro cheo de incertezas. As olladas vólvense tristeiras e os rostros acumulan xestos que xa ninguén consegue descifrar.
O asubío do tren soa na distancia, ó lonxe pero xa cabalgando á velocidade dos nervios que empezan a bailar sentimentos de ansiedade, de congoxa. Os minutos fanse segundos e os saloucos asoman, en silencio, si, pero asoman. Os pés non paran, as pernas tremen, as mans escóndense, collen maletas, sóltanas, tiran cigarros, sacan panos das mans e os segundos estoupan, xa definitivamente, con bágoas que caen, con salaios que saen e con tantos adeus que, algún que outro berro, sae dalgúns peitos.
Maletas de coiro sobre mans trémulas. Apertas cariñosas, dolorosas, de risas nerviosas incluso, pero apertas sólidas, eternas e cheas de sabor a penuria. A esperanza é verde, os farrapos de roupa cheiran a coada, a realidade é a que é, a miseria aínda é peor e a liberdade... a liberdade seguro que será unha quimera, unha ilusión.
O tren parte coas maletas de coiro cheas de ansias descoñecidas e con soños que se farán realidade... ou non. A estación de Baños de Molgas queda baleira e cun certo silencio preñado de abatemento, de morriña.
