A novela completa
Quero iniciar a lectura do libro que teño nas mans e, ó abrilo pola primeira páxina, vexo que está completamente en branco. E a seguinte, e a seguinte, e a seguinte. Todas están en branco. Entendo daquela que teño que ser eu o que invente a novela. Ou o que saia.
Que de noite seica todos os gatos son pardos, cando a realidade nos amosa que, de noite, a escuridade é a xemelga do receo, case do medo. E que o medo é o temor ó descoñecido.
Que, actualmente, de noite, a maioría dos gatos xa dormen nas casas dos seus amos, dos seus donos. Antigamente poida que fixesen igual, pero non había aquel arraigo ás mascotas e se decidían durmir fóra, alá eles. Eles, os gatos, case máis contentos porque así andaban moi ben á xaneira.
Que desde o punto de partida ata a meta final pode haber todo un mundo ou simplemente un suspiro, un salouco. Hai distancias que non rematan nunca porque non se fai outra cousa que esquivar atrancos, pégas, contratempos. Hai distancias nas que estiras a man e xa está; a inocencia pariu de golpe unha certa experiencia e, esta, fai a vida máis levadía. Así, pola noite, a cama séntese máis adondada. E que miañen os gatos o que lles dea a gana.
Que dous máis dous si que sempre son catro e que o que non o queira ver será porque é... De aí que si se lle poidan buscar perfectamente tres pés ó gato. O peor será atopalo; o maldito andará á xaneira? E a esta andan os pardos, os negros, os rubios e mesmo os coxos e sen rabo. Á xaneira é a gran novela universal de todo ser vivo, na que, no prólogo, iníciase o desexo, e, no epílogo, remátase co celo. Xa está a novela completa.
