Non perdemos a Confianza

Hai un refrán popular que di: "Desconfía e acertarás".
Certo que a veces hai que deconfiar de conductas sospeitosas; pero en liñas xerais temos que confiar para non caer na desesperación.
-A infancia confía en chegar a ser maior para non ter que estar subordinada ás persoas maiores.
-Os estudiantes confían que acabarán axiña os estudios para non ter que aguantar ó profesorado e gañar cartos canto antes.
-A xuventude confía en encontrar o amor da súa vida.
-Os proxenitores están esperando como auga de maio que os fillos se independicen para que se defendan por sí mesmos.
-A ancianidade confía que lle serán levadeiros os derradeiros anos da vida para non ser unha carga.
-Os empresarios confían que lles irá ben o negocio.
-Os sanitarios confían en curar enfermedades porque a falta de saúde lévase de moi mala gana.
-As forzas de seguridade confían en poder erradicar a delincuencia porque causa moito sufrimento.
-Os sacerdotes confían en que os fieis se vaian convertindo para que o Reino dos Ceos se faga presente.
-O profesorado confía que o alumnado sexa cada día máis instruído.
-Os doentes confían que aparecerá un remedio para o seu mal.
Todos confiamos.
É moi bo ter confianza.
En primeiro lugar por confiar en Deus (os crentes), nun mesmo e tamén nos demais.
Debemos confiar, pero a confianza ten os seus límites.
De xeito que:
CONFIAR, SI; PERO...
-É MOI BO QUE A INFANCIA DESEXE MEDRAR PARA LIBERARSE; pero non é consciente das responsabilidades que esixe o chegar a ser maior.
E cando chega a ser maior, dáse conta do feliz que foi sen sabelo.
-É MOI NATURAL QUE OS ESTUDIANTES QUEIRAN LIBERARSE DO PROFESORADO; pero non son conscientes de que sen a súa axuda non adquirirían unha formación para defenderse na vida.
Recoñéceno cando o tempo xa pasou.
-É LÓXICO QUE A XUVENTUDE CONFÍE EN ENCONTRAR O AMOR porque somos froito do amor e nacemos para amar e ser amados; pero eso leva consigo unha entrega moi grande que non todos poden soportar.
Por eso moitos xa nin siquiera queren comprometerse.
Unha mágoa social moi grave.
-E LEI DE VIDA QUE OS FILLOS VAIAN COLLENDO AUTONOMÍA; pero, os que non foron educados para a entrega e o sacrificio, a
veces, volven para o fogar natal co conseguinte contratempo para todos; especialmente para as criaturas.
-É NORMAL QUE NINGUÉN QUEIRA SER UNHA CARGA; pero a realidade da vida dinos que chega o momento que necesitamos depender e sentirnos agradecidos por ter quen nos bote unha man.
-CLARO QUE OS EMPRESARIOS QUEREN PROSPERIDADE NO NEGOCIO; pero todo ten os seus altos e baixos porque a vida dá moitas voltas. Cómpre prepararse para "os tempos de vacas fracas".
-OS SANITARIOS SOÑAN CON ERRADICAR A ENFERMIDADE e a veces conségueno con moito éxito. Outras... Cando poden aliviar os síntomas, xa se sinten satisfeitos e os doentes, máis aínda.
-AS FORZAS DE SEGURIDADE EXPOÑEN AS SÚAS VIDAS e grazas a elas podemos sentirnos relativamente seguros e ninguén
pon en dúbida a eficacia da súa misión; pero aínda así a delincuencia non desaparece.
-O CLERO PREDICA SEN DESCANSO; pero os tempos de Deus non son os nosos tempos e os camiños de Deus tampoco son os
nosos camiños.
Paciencia e constancia. "A DEUS ROGANDO E CO MAZO DANDO" Deus escribe dereito en renglóns torcidos: o Reino dos Ceos está
entre nós. Deus non abandoa a quen o acepta no seu corazón.
-O PROFESORADO DESVÍVESE PARA INCULCAR COÑECEMENTO na mente do alumnado e o que se esforza de verdade, alcanza cotas moi altas. O que non, non sabe o que perde.
-TODOS OS DOENTES QUEREN RECUPERA-LA SAÚDE; pero a veces hai que levar a cruz por días de vida porque a ciencia médica
non dá resposta a tódolos males.
Así pasa con todo.
Esta vida é un proceso no que hai que loitar sempre; pero con tesón e moita confianza imos superando obstáculos.
"SUPERANDO OBSTÁCULOS"
Este será o título do seguinte artigo.
Moitas grazas por terme na súa consideración nesta ocasión.