Paupérrima colleita
Saquei á cadeliña, á Chispa de paseo. Nos primeiros 50 metros leveina da correa, por se había gatos polos arredores e corría detrás deles. Despois, ó chegar a unha carrilleira, xa a soltei. Ela xa estaba esperando para que a soltase. Sabe perfectamente que a soltamos a esas alturas. A Chispa é lista, moi lista.
Eu, na man dereita, levaba unha cesta. Dentro da cesta ía unha navalla para coller setas. Aí tamén metín a
correa da cadela, porque no peto do pantalón non me collía. Ós poucos metros, zas, na propia carrilleira, a primeira seta; ademais, a que realmente desexaba coller: un níscaro. A aventura empezaba ben.
A cadela, ás veces, corría, ás veces, choutaba e, ás veces, pegadiña ós meus pés. O segundo níscaro tardou en aparecer. Fíxoo nun lameiro polo que só paso na época das setas. A cadela a envorcallarse sobre a herba mollada. Ós cachos aínda asomaba a néboa que, máis cedo, debeu ser moi intensa, precisamente por iso, polo orballo existente. Ela gozaba mollándose e eu seguía coa ollada mirando e investigando o terreo.
O terceiro níscaro aínda tardou máis en aparecer. Noutro lameiro polo que si paso moitas veces, aínda que non sexa período de cogomelos. A este pegueille un bo repaso porque case nunca me decepcionou. Pero hoxe non houbo maneira; tan só conseguín ese, aínda por encima, o máis pequeno. O pesimismo notábaseme no rostro. Empezaba a intuír que marcharía para a casa con tan só tres níscaros contados. E con tan só tres cheguei. Paupérrima colleita.
O poema emocional
Verso negro nun poema branco ou poema branco cheo de versos negros. Que máis dá, o caso é que rimen coa eternidade. Son as tres menos vinte da tarde onde o poeta recita as cores do arco da vella, que van moito máis alá, por suposto, da negrura da noite ou da brancura, do resplandor do día. O poeta mira para a mesa e contempla o que hai nela: palabras de orballo metidas en dous dicionarios, palabras do pasado en folios que, no seu momento, foron brancos... e inmaculados.
Estrofa amarela que colga dunha toxeira ou flores de toxo que axudan a rimar unha esperanza para completar toda a realidade do poema. Entre flor e flor, un verso. Entre verso e verso, un bico, unha ilusión, un desexo. Ó poema aínda lle queda para estar enteiro. O poeta intenta coser o xogo co momento, a dirección co vento e o ruído co silencio. Ó mellor, en todos os casos, chega cun simple berro. Ou cun sinxelo verso.
Poema verde de esperanza ou virtude teologal e sentimento dunhas estrofas que bambean, que se balancean entre puntos e comas, sinais e parénteses, interrogantes ou exclamacións, desde o principio deica á fin. E detrás dun poema asoma outro, e detrás deste un terceiro ata completar todo o poemario, toda a composición.
O poeta deixa de recitar, de declamar os versos. Pecha os recordos e, ás tres menos cinco da tarde, pérdese polas toxeiras con dirección ó arco da vella, sempre con esa dirección, buscando as cores dunha realidade virtual, histórica, verdadeira. Buscando o poema emocional.
