A "orde internacional baseada nas (miñas) regras" é unha narración que nos últimos tempos os EUA., a UE e toda a chamada orde liberal utilizaron para rexeitar calquera alteración substancial que puidese proporcionar un amparo lóxico e obrigatorio aos cambios experimentados en a situación internacional das últimas décadas, especialmente despois do fin do mundo bipolar. Na práctica, esta orde responde á vontade de preservar unha hexemonía excluinte.
Sempre chamou a atención a inexistencia de alusión na devandita frase ao dereito internacional tantas veces empregado como ariete para xustificar aquelas decisións e intervencións, mesmo as chamadas "humanitarias", que aquel mundo liberal hexemónico vía con bos ollos.
A definición de legalidade internacional e o seu marco institucional asociado evidenciaron esta finalidade de dar forma global a ese
Estado de dereito que disciplina magnánimemente as nosas vidas ao amparo do respecto aos dereitos humanos.
É certo que, desde o seu inicio, foi criticada pola súa escasa capacidade para acadar os resultados esperados e moldear significativamente as preferencias e comportamentos dos Estados. Esta crítica adoita estenderse ao papel máis amplo dos ideais liberais como marco orientador da política internacional.
Por outra banda, a dobre vara de medir representou, lamentablemente, un atranco máis plausible canto máis potencias emerxentes e o Sur Global no seu conxunto demandan un maior compromiso coa paz e o desenvolvemento. O que está a suceder agora, con todo, con dous grandes conflitos abertos en Europa e Asia occidental, tratados de xeitos moi diferente, supera calquera límite imaxinado.
A pesar de todo, a razón de ser do dereito internacional segue sendo clara: malia as súas imperfeccións, o dereito internacional -e os distintos instrumentos e foros a través dos que opera- representa a mellor opción dispoñible para resolver pacíficamente as controversias e desescalar calquera situación crítica desta natureza.
Os poderes democráticos son desde hai tempo defensores das normas liberais e promotores activos do cumprimento do dereito internacional, especialmente na era posterior á Guerra Fría. Agora, porén, os principais defensores do dereito internacional chegaron a confluir coa defensa da barbarie máis repugnante.
De certo, non é outra cousa que a versión xeopolítica do que, en termos económicos, comerciais ou tecnolóxicos, está asociado á fragmentación e ao desacoplamento con vistas a reproducir dinámicas que críamos desfasadas e que obedecen exclusivamente ao imperativo de salvagardar, a calquera prezo, a hexemonía. Así, as potencias occidentais recorreron ao unilateralismo e ao proteccionismo onde antes, porque lles conviña, avogaban polo multilateralismo e a globalización, tildando aos críticos daquela de rosmóns. Tanto enxalzar valores e ideais, morais e políticos, para ao final certificar que o único que realmente importa é quen gaña...
Israel e a complicidade da "comunidade internacional"
Israel nunca foi un estado que se distinguise por ser respectuoso co dereito internacional. O que está a suceder agora, porén, transcende todos os límites.
A situación en Oriente Medio, en Gaza, Cisxordania, agora Líbano, Siria, etc. deteriorouse rapidamente. Os prolongados combates en Gaza son a causa principal desta rolda de inestabilidade en Oriente Medio. Ao non deter a Israel na súa cruzada xenocida, os dirixentes occidentais que, con maior ou menor disimulo, fan de abertos partidarios e cómplices, dan ás cada día á máis sinistra barbarie.
O conflito está a provocar un desastre humanitario sen precedentes e unha destrución masiva de instalacións civís, miles de vítimas e millóns de desprazados en Palestina, Líbano, etc. E todo indica que o número e o alcance seguirán aumentando.
Ninguén fixo o máis mínimo esforzo efectivo cara Tel Aviv para garantir que se respecten as liñas vermellas do dereito internacional humanitario e se garanta seriamente a protección dos civís. Ninguén. Os chamamentos da comunidade internacional a un alto o fogo inmediato parecen dirixidos á galería, pensando nas respectivas oposicións públicas, mentres que Israel, consciente de que ten carta branca, insiste en avanzar nas accións militares, o que provocou a prolongación e a escalada do conflito. Unha guerra a gran escala podería estalar en calquera momento. O terrorismo de Estado é hoxe a consigna de Israel. O terror como fundamento dunha nova orde.
A aprobación fáctica das súas actuacións polos principais países con influencia amosa o desinterese práctico por desempeñar un papel construtivo e evitar unha maior inestabilidade na rexión. Non hai o máis mínimo aprecio en traballar con urxencia por un alto o fogo completo e duradeiro. Os mesmos que esixían, por exemplo, a China que utilizase a súa hipotética influencia en Moscova para desescalada en Ucraína, presumen agora de viaxes á zona para calmar a ansiedade dos inxenuos ou chaman cinicamente para evitar unha escalada que teñen nas súas mans evitar. Ninguén se lembra dos reféns. Eles foron claramente a escusa.
Neste contexto, non existe un contrapeso efectivo nin unha oposición real a ningunha acción de Israel a pesar de que todo o mundo sabe que viola os principios básicos das relacións internacionais a diario e que alimenta o antagonismo e a escalada de tensións. Mesmo se permite criticar abertamente á ONU e ao seu secretario xeral Guterres, mentres este a duras penas intenta manter unha posición minimanente digna.
A morte do dereito internacional?
A impunidade de Israel animará aos estados a estar cada vez máis dispostos a utilizar a forza militar (ou variantes da mesma) como o seu principal medio para acadar os obxectivos de política exterior. Despois disto, que autoridade haberá para condenalos?
Noutras palabras, o uso da forza como mecanismo de resolución de diferenzas xa non é un tabú en comparación con momentos anteriores, mentres que os enfoques alternativos para resolver os conflitos a través de mecanismos legais e ancorados no dereito internacional parecen ter os días contados.
A existencia dun espazo significativo para o dereito internacional e as súas normas e mecanismos asociados para evitar colectivamente un mundo definido unicamente pola política de poder é unha demanda esencial.
A formación dunha coalición de potencias medias en apoio ao dereito internacional e as súas manifestacións institucionais, que reafirme a importancia do dereito internacional, a necesidade de resolver as disputas por medios pacíficos e a continuada relevancia da ONU e os seus órganos asociados, parece unha demanda tan inapelable como o universal reclamo dos máis diversos actores para pór freo aos excesos do estado terrorista de Israel.
