Mira por onde...; mira ti por onde, estando nestes pensamentos, acabo de aforrar un afectuoso "Guten Morgen", que xa o tiña nos beizos porque freou, mesmo diante miña, ese "Mercedes", pero, ¡oh decepción!, non se trataba dun colega, coma min retornado, pois este, en lugar de éxodo, o que tivo foi beca!
Freou e parou, pero non estacionou, que xa non é sitio para iso porque estamos medio a medio do Campo da Feira, hoxe devido en Campo da Festa. ¿Quen diredes que se apeou? ¡Aí é nada: Un señor de gravata, seguido do seu escolta! ¿Daquela era un político, séxase, unha personalidade? ¡Pois claro! Cristo díxonos, no seu século, no I, que, "Polos seus froitos coñecerédelos", pero se volve hoxe, en persoa humana quere dicirse, Deus encarnado, a consigna igual variaba un pouquiño, xa que matizaría: "Se veñen en Mercedes, ¡en Mercedes de segunda man!, poden ser retornados da Alemaña, pero se o auto é de alta gama, blindado e todo iso, gardacostas incluído, non o dubidedes: Trátase dun chupóptero, probablemente xerado nunhas listas pechadas!"
¡Ai, Deus, como cambiaron os tempos, para algunhas cousas por suposto, en só XX séculos, e iso que xa non manda Roma, nin a cesárea nin a papal!
Deseguida apareceu o Alcalde, tamén traxado, que só lle falta levar luvas brancas, disposto para cumprir coa obriga protocolaria do cargo, así que, en lugar de Guten Morgen, canto lle dixo foi: - ¡Ben vido, Excelencia, e moi honrados que nos sentimos de saír na súa foto!
A todo isto o Crego da parroquia agardaba, xa revestido, ao pé deste altar que outrora foi palco dos músicos; agardaba, e seguiu agardando, cousa dunha hora, pois o..., ¿o Delegado Rexio?, tomouse o seu tampo para facerse ver, recorrendo, á dereita do Alcalde, ¡claro, á súa dereita!, recorrendo, digo, as distintas atraccións, exposicións, e demais chiringuiños festeiros.
Festa do Emigrante en Mosteiro. 2013. A miña dona e mais eu na segunda fila.
O Cura, co seu Introito, invitou a Deus a participar na celebración emigrantil. Por Cenáculo, o Campo da Feira, pero en lugar dos doce Apóstolos aquí están as doce tribos da rodeada: todo o abano emigrantil, e con eles, a morgadía, celebrando este retorno dos parentes, dándolle grazas a Deus porque, ¡por fin!, volvesen, que o fan coa maleta nova, acaso chea de..., ¡do de costume!
De metido no que algún morgado chamaría mexericadas, cambiarei de pluma, tal que dándolle a palabra a Tayo Olafioye, ese poeta, e tamén ensaísta, nado en Lagos, Nigeria, no 1950; tentarei traducilo:
¿A quen lle cargarei as culpas das miñas desventuras?
¿A quen bota-la culpa?
¿Ao xornaleiro, que cultiva ao sol;
e ao segador, que dorme na sombra;
ao apoucado, que muxe na vaca,
e ao pobre, que lambe migallas?
¿Á verdade, que está a morrer,
e ao afogo que se queda de herdeiro;
(acaso) ás ovellas que visten de morte,
eses leóns (disfrazados) coa pel da ovella?
Pois todo isto pasa (pasaba e pasa)
cando reina a ignorancia,
cando a brutalidade era (é) a raíña,
e a delicadeza un crime,
coa tradición afogada;
cando a innovación era bastarda,
e a relixión un opio
(de mal dirixida, de mal entendida);
a liberdade (¡tamén naquel entón!) era asma;
e os dereitos humanos un mito,
e o nepotismo un aliado
(ou máis ben un afín).
A todo isto,
a psique do home
só pode aguantar sufrimento e estrés (tensión)
na imaxinación;
(así que, daquela) as súas ás voarán (¡voaron!)
á casa onde está feliz e a gusto,
(onde está, non; onde estaba!)
recibindo consolo para o seu corazón roto.
O resto son cuestións emocionais,
puntas de frecha no meu corazón!
...
¡Ai, si; pero eu non o teño tan claro, amigo Tayo, pois, cando coidei que viña para a gloria atopeime con este purgatorio daqueles pecados que non nos foron / que non lles foron perdoados!
-.-
¿A morriña, morrinha, segue, consérvase indefinidamente; onde; na maleta? De día, cando traballo, xeralmente durme, pero á noite...; ¡á noite, ao pé dos meus cabezais torna facendo mofa, ríndose de min, do débil que son, que son ou que me sinto!
¿Será certa esa... ¿teoría?, dos chamados científicos que afirman que, como o gas radón emitido polo granito, tan abundante nalgunhas partes de Galicia, inerte en condicións normais, de mesturado coa poeira, ten características radioactivas, que crean unha especie de adición; ao irnos para zonas onde non o teñan, onde non haxa granito, prodúcese un síndrome de abstinencia que xera un malestar intenso, e xunto coa saudade pola terra perdida produce unha sensación de ansiedade atípica?
Ao respecto, sométome a criterios máis autorizados có meu, pero xa vos anticipo que eu son..., ¡Verde Pol! Séxase, de lousa, de pizarra verde, e non só por parte de nai, senón, e tamén, como consorte. Coido que os meus síntomas coincidiron, sempre, cos da outra Galicia: tendencia á preocupación, ao temor, inseguridade, dificultade para decidir, medo, ¡si, medo, pois covardía é outra cousa!, pensamentos negativos sobre min mesmo, temor a que se desen conta das miñas dificultades, temor a perde-lo control propio, e algunha máis, que existen, pero a tal momento non me saen, que deben estar no fondo do meu tinteiro! O problema coido que non é o radón senón o verde, o verde da nosa verde Galicia, que o levamos tan dentro, tan incorporado, que non sabemos vivir de inmersos nas outras cores!
-.-Gómez Vilabella, Xosé M.
