Pingas de letras
A letra con sangue entra. Tampouco é necesario ser tan drásticos. Ás veces chega coa insistencia, con deixalas caer unha e outra vez. Hai que ser pesados, perseverantes, testáns. E darlle unha e mil veces ó bolígrafo, ou á memoria para que as letras caian ou entren sen esforzo. Por iso estou zumba e dálle ás pingas de letras que esvaran pola barra do bolígrafo, ou dálle que dálle ás pingas das teclas para remarquen ou tinxen o folio en branco.
As pingas de orballo entran con melancolía cando a soidade está preñada de silencio. Entran con algarabía cando os nervios bailan sobre as entrañas da existencia. As pingas de letras caen con gozo no momento en que o soño lle gana a batalla á realidade. Despois busco catro adxectivos ou sinónimos para completar o momento.
As pingas de letras poden contar todo un universo cosido por faldriqueiras no lusco e fusco dos días. Tamén poden coser ou xunguir os ruídos co sosego, os berros co silencio, a cara coa cruz, o ir co volver, a ansia co desexo, os beizos co bico do peito. As pingas de letras son todo un poema na máis extensa novela.
A letra con sangue entra. Chega un simple café para que a imaxinación (outros chámanlle inspiración, musa) borde durante eses poucos minutos e as letras pinguen con parsimonia, con calma, por veces atropeladas, sen xeito nin modo, ó chou, tamén a rachar, pero coa intención de dicir algo, de contar algo; sen mancar, sen que doan. Hai pingas de letras que poden ser coma puñais, como as hai que poden facer que aflore un sorriso, certa felicidade. Nos tempos que corren, a letra con sangue entra xa non procede.
Preguiza no lombo
Tres cadeliños pola beirarrúa e tres pombas por entre as mesas da terraza buscándose a vida. Gargalladas a carradas desde unha mesa que hai ó lado. O ruído, por suposto, impera sobre o silencio; non só a causa desas risas, senón tamén da música que sae polos meus auriculares. Porque a tarde dominical, sen música, non é tarde; nin dominical nin semanal.
Quero voar sobre os tellados da Valenzá para acabar aterrando na rúa da Igrexa de Baños de Molgas; porén,
teño tanta preguiza sobre o meu lombo que me custa un mundo abrir tan só as ás. Así é que aquí seguirei escoitando a Patxi Andion. Á rúa da Igrexa se non vou, é igual, sempre está en min.
Non sei se deixe caer a cabeza sobre a mesa. É que me pesa unha barbaridade. Cando non hai ganas de facer nada, todo cansa. Ata a propia galbana. Claro que, agora mesmo, métese polos oídos Daniel Magal con "Cara de xitana" e os recordos, os tempos aqueles fan que siga o ritmo da canción cos pés. A música hai que vivila e deixarse de caralladas.
Ás cinco menos cuarto da tarde o domingo está gris; no tempo e no ambiente. Só de cando en cando seguen as gargalladas da mesa do lado. Agora son Shu-de os que cantan "Durgen Chugaa". Música a esgalla e mestura de ritmos. Mellor; sempre a mesma música chega a aburrir.
Un xornal sobre a mesa, unha cunca de café baleira, unhas farrapeiras na cabeza, unhas tatuaxes á descuberta, unha vagancia, unha desidia que non se vai, que non desaparece e o tempo que non para. Este dálle paso a Marty Robbins con "Don't Worry". Chegan as presas. Marcho, que teño que marchar.
