Harakiri a un peixe
Quixen facerlle o harakiri a un peixe, pero, o maldito, non se deixou pescar. E iso que coñezo ben todos os recunchos, todas as revoltas do río Arnoia ó seu paso por Baños de Molgas, mais non houbo maneira. O maldito peixe non se deixou atrapar. Coa carraxe case me fago o harakiri a min mesmo. Porén, non procedía; amo e respecto demasiado a miña vida como para deixarme ir.
Son o fillo da Pastora, a muller do Felisindo. Chámome Olegario, aínda que todos simplifican o meu nome, pero, iso si, con cento; ou sexa, Olé.
Eu, para seguir a broma, cada vez que me chaman desa maneira, fago uns pases de baile en plan flamenco e quedo coma os anxos. A min non me importa que me chamen dunha maneira ou doutra; só contesto cando me dá a gana. Xa me din que son algo raro. Alá eles cos seus pensamentos.
Ós meus pais chámanlles Os Piollos. Imaxino que é porque son pouquiña cousa. Avultan pouco. Falando claro, son ruinciños. Menos mal que eu non saían así. Son máis ben alto e, máis dunha vez, chegaron ruxerruxes ós meus oídos se non sería por culpa doutro pai. A min dáme igual. Se así fora, gozo para miña nai. Sempre fun bastante libertario coas accións e os pensamentos da xente. A min xa me chega con baixar a nado polo río Arnoia, na procura doutro peixe ó que facerlle o harakiri.
Hoxe déuseme por aí; o de perseguir peixes. O harakiri podía facerllo a calquera outro animal (ou persoa; a min mesmo, xa dixen) que me fose máis sinxelo de coller, pero non, ten que ser un peixe. Os malditos son listos de carallo; non me deixan chegar nin a cinco metros deles. Nesas ando e nesas vou seguir. Seguro que algún caerá.
As últimas estacións
A historia sempre se escribirá á maneira de cada quen. Eu tamén a sei contar á miña maneira; aquela subida ó monte Calvario coa cruz de ferro ás costas. E xa escribira a historia de nove estacións. Na décima alguén me quixo pegar cun látego por un simple tropezo; que non fora polo peso da cruz de ferro, senón por unha raíz de piñeiro que sobresaía do chan. Porén, cun simple xesto, perdoeille o acto ó paisano.
Na undécima estación, outro tipiño quixo facer o mesmo que o anterior. A este xa lle dixen que o de poñer a outra meixela era tan só para enganar ós crentes, e que moito coidadiño que si podía realizar unha milagre... negativa.
O home quedou branco e marchou co rabo entre as pernas.
A muller que na oitava estación sacara dun bolso de Armani un pano branco para secarme a suor, agora, na duodécima estación, ofrecíame unha ducia de pastillas... "que malo será que algunha non che valga para a dor ou mesmo para o cansazo". Ti mereces o reino dos ceos, lle soltei ó mesmo tempo que lle ensinaba un leve sorriso. Só leve porque, a verdade, a canseira empezaba a ser dona e señora do meu corpo, incluso do meu espírito. A cruz de ferro pesaba.
Intuíndo que tal canseira podería causarme a inapetencia, a apatía de escribir a historia á miña maneira, remato acelerando a explicación das dúas estacións que me quedan. Na décimo terceira xa arrastraba os pés de tal maneira que, a muller esa, sacou outro arsenal máis de pastillas e na derradeira estación volveu secarme a suor, agora, cun nobelo de costureira. Ó mesmo tempo bisbaba, borboriñaba unha oración. Eu, logo de cravar a cruz no chan na que me querían crucificar, deille sebo ós pés polo monte abaixo. Simplemente... fuxín.
