Nin mala nin boa... Sorte
Por fin alguén está comigo! Por fin alguén é do meu parecer!. Miguel Ángel Sánchez Muñoz, máis coñecido por Michel, o adestrador do Xirona, confesou o outro día que "a mala sorte non existe, todo pasa por algunha cousa". As súas declaracións débense a que, nos dous partidos que leva xogado o seu equipo na Liga de Campións, dos catro goles que lles meteron, tres foron en propia porta, ou sexa, que os meteron os seus propios xogadores.
Ante iso é certo que o máis normal que adoita saír pola nosa boca é a expresión: que mala sorte! Nin mala nin boa, digo eu. Porque a sorte sempre dixen que non existía. Ser ou non ser, xa o dicía aquel. Se sementas patacas, recollerás patacas, non porque a mala sorte cuspise os tomates e pementos. Se un balón de fútbol pega no traveseiro foi porque se lle deu ó balón de tal forma que a potencia e a dirección mandárono alí.
A sorte nunca existiu nin nunca existirá. E non vale buscarlle tres pés ó gato. Como di Michel, todo pasa por algunha cousa, ou por algo. Non vale dicir se fora desta maneira, se fora daquela... foi como foi, e punto. Metes o pé no buraco porque non alargaches o paso ou porque non o acurtaches. Dás coa cabeza nun pontón ou nunha trabe porque non te agachaches, que non foi a mala sorte a que che deu o golpe.
Tiven a sorte de non me matar cando me tirei de cabeza desde a ponte das Cepas, en Baños de Molgas, porque caín de pé e sobre as augas do río Arnoia. Se caera sobre os enormes penedos que había ás beiras... A verdade é que non me matei nin me manquei porque nunca me tirei desde ese lugar. Seguro que se me tirase, nin boa sorte, nin mala sorte; tan só a morte. Dado que 50 metros de altura é moita altura de cristo.
Deixei correr o tempo
Deixei correr o tempo para perderme por entre os ronseis dos cometas do universo sen fin. Perdido e en silencio. En silencio. Nese silencio calmo e marabilloso no que o tempo non conta, e as distancias, aínda que son enormes, son ó mesmo tempo efémeras, fuxidías, pasaxeiras. Navegar de galaxia en galaxia é coma soñar esperto entre unhas sabas brancas.
De cando en vez aterro nun planeta, ou nun satélite e escribo un poema. Un poema sobre o silencio, aínda que, no medio de cada verso, solte un berro. Un berro do que, o seu eco, se perde por todo o universo. E sempre haberá un bramido, un berro seco que non teña fin. Agora cada quen que berre ou que deixe escapar un salouco... en silencio.
Deixei correr o tempo para que, algún satélite me marque a pel. Coma unha tatuaxe. Coma un sinal, un indicio de que todo flúe polos recunchos da vida. Esa vida que, perdida entre as estrelas, segue navegando sen risco, sen mazaduras... en silencio. Todo aí arriba é silencio, mesmo o ruxerruxe dos residuos dos cometas que arremeten, que chocan, que rascan, que esgazan, que rompen contra a resonancia dunha atmosfera que é ou non é, que hai ou non hai.
Tan só queda o poema incrementando os versos. Que rimen ou non rimen xa é outra cuestión. Que gusten ou non gusten... quedarán como as bágoas da chuvia de Blade Runner. En cada verso que se engade, o silencio cae sobre a almofada da rima, e o eco desta segue a perderse polo tempo e polo espazo. Agora, cada quen que soñe á súa maneira.
