Chega un día concreto

Aí atrás, nesta columna, escribín sobre as crueldades da natureza e as humanas. Hoxe vou tirar polo camiño dos atentados; que, realmente, podían catalogarse tamén como crueldades humanas. Son crueldades humanas.
Onte fixo 49 anos, máis en concreto, o 6 de outubro de 1975, que en Roma, ás oito e vinte da tarde/noite, un grupo de mercenarios fascistas italianos, pagados pola ditadura de Augusto Pinochet, criba, dispáranlle ó exiliado ex vicepresidente democrático de Chile, Bernardo Leighton, ó que deixaron con graves feridas e deixando tamén parapléxica á súa dona. As sombras das ditaduras son longas, tanto no tempo (aquí podemos meter todas as ditaduras) como na distancia (de Chile a Italia). Seguro que Pinochet tiña medo que Leighton non se deixase ferrar sen aceal, é dicir, que se lle subira ás barbas e a mellor solución xa se sabe cal é. Morto o can, adeus rabia.

Xusto un ano máis tarde, asoma outro atentado. Foi en Barbados, illa das Antillas Menores, ó nordeste de Venezuela, onde terroristas cubanos anticastristas, que vivían en Miami, e co apoio da CIA estadounidense (faltaría máis), atentaron con bombas contra un voo da liña aérea Cubana de Aviación, que caeu na praia, pouquiño despois de despegar, provocando a morte das 73 persoas ocupantes, entre elas os membros do Equipo Nacional de Esgrima, que acadaran todas as medallas de ouro no Campionato Centroamericano e do Caribe celebrado en Venezuela, en Caracas. Como nas guerras, como na maioría dos grandes atentados, pagan xustos por pecadores.

Tamén no mesmo día 6 de 1977 (hai 47 anos) foi España a que non se librou de atentados. Máis en concreto en Alicante. Un grupo de fascistas (quen se non) atacan a militantes e simpatizantes do Partido Comunista, causándolle a morte a un deles.

E en 1981 asasinan ó político e militar Anwar el-Sadat, presidente de Exipto desde 1970 ata 1981, que estaba presenciando un desfile das súas tropas armadas na capital do país, no Cairo.

Como se ve, chega un día concreto (o 6 de outubro) para que, ano tras ano, nos deixe ó descuberto a cruel natureza humana, ese demo que todos levamos dentro e que, moi a miúdo, deixamos escapar para que faga das súas, ou sexa, para que arrase, para que mate, para que asole. E, aínda que agora mesmo, a conciencia se nos volva benévola, ós poucos minutos xa deixamos que reverte a negra.