Arrastrar
Canto as corenta e arrastro, dixo aquel. Sorrín e eu contraataquei arrastrando a conciencia pola chan. Ás veces non me importa usala de estropallo. Xa está ben de ser o espírito caritativo do sentido común. Arrastro tamén o silencio por entre os outeiros
do peito e a luz do sol polo tronco dun codeso. Arrastro un café pola gorxa abaixo e os soños pola almofada da excitación, do desexo. Por arrastrar ata arrastro a inocencia, ou a culpa, ou os infortunios, ou o timón do arado de pau colgado ó ombreiro. Arrastro a miña saúde por entre os penedos.
O que cantou as corenta mírame de esguello. Non lle fixen caso e seguín arrastrando unha pequena galla de loureiro para que o seu cheiro se metese nos meus sentimentos. Arrastro a algarabía por entre a música que non deixa de soar e arrastro o fío dun nobelo para atalo a un carballo das Mestras, en Baños de Molgas. Se o xungo a un do parque Ansuíña tampouco está mal.
Arrastro a risa que me sae cando me río e as bágoas que caen tras un suspiro. Arrastro as pingas de orballo que escribo e, por inercia da música, a Morricone co meu asubío. E tamén asubío mentres arrastro un feixe de ideas que tiña acumuladas no niño, no meu niño. Arrastro o berro que deixo escapar e a señardade que xa non me calma, que xa non me apouviga, que xa non me sosega. Arrastro o ruxerruxe dunha conversa, os erros dunha leria e todas as cores do arco da vella.
Aquel que cantou as corenta, arrastra a cadeira, ergue da mesa e sóltame que cada tolo co seu tema. Dígolle que eu xa arrastrei a miña conciencia e que arrastre el tamén a súa. Eu quedo á espera... arrastrando a inercia ou a preguiza.
Coa cruz de ferro ás costas
A Quinta Estación di que o mundo se equivoca e eu case lle dou a razón. Eu, na quinta estación, sigo coa cruz de ferro ás costas e, iso si, facendo camiño. Cara ó Monte Calvario, claro. Nesta quinta estación alguén me cargou as súas penas. Acepteillas, pero tamén lle dixen que me chegaba coas miñas. Porén, seguín coma heroe que se dirixe ó matadoiro e aguantando con todo.
Como a xente non é parva e como vían que non me rebelaba, optaron na sexta estación colgar da miña coroa de espiñas todos os males que tiñan, desde unha mísera pobreza ata unha eterna tristeza, desde unha xenreira ó veciño ata unha ferida de sangue. Segundo as colgaban eu abstraíame co muro de Pink Floyd.
Na sétima estación, un samaritano quíxome axudar. Asineille un sorriso deses pobres (o meu esgotamento xa empezaba a ser abondo ostentoso), pero negueille o ofrecemento porque lle dixen que ata o infinito e máis alá. Coa cruz de ferro ás costas, se entende.
A miña sorpresa foi maiúscula cando unha muller, na oitava estación, sacou do seu bolso de Armani un pano branco das mans e me secou a suor da fronte. Aquí, o sorriso simulou unha ascensión ós ceos. A realidade amosábame que estaba cargando cun calvario e ascendendo ó Monte Calvario, valla a redundancia. Non obstante, sentinme feliz, moi feliz polo xesto da muller. Ata agora todo foran cargas sobre a miña cruz de ferro.
Non quería, pero non me quedou outra que facer un pequeno descanso na novena estación. A cruz pesaba, as penas pesaban, as culpas pesaban, as solicitudes pesaban (ningunha delas era optimista, bondadosa), os choros pesaban, os berros pesaban; só o xesto da muller con bolso de Armani me mantiña en calma.
