A lámpada de Saladino
Fretei a lámpada e de aí non saíu nada. Como nos enganan! Que non sei que dos desexos. Que non sei canto de tres. A realidade é que os desexos saen doutro lado e a cantidade depende. De que depende? Da ansiedade dos desexos!
Son Saladino Corcuera Bandullo e son o dono da lámpada.
Freguei tanto a lámpada que o que si conseguín foi darlle algo de brillo. Só algo. Porque estaba perdida. De merda, de ferruxe, de voaxa. Víase que levaba anos sen usarse.
Normal. A xente non é parva e ben vía que, por moito que fregase, de aí non saía nada. En tal caso, un cheiro a lixo, a podre.
A lámpada atopeina entre as rellas do arado que temos na palleira. Un arado que non usamos desde mediados dos anos oitenta do século pasado, hai cerca de corenta anos. Case normal que estivese sucia. Nun primeiro momento non a vía porque un mangado de herba seca case a cubría por completo. Foi ó tocarlle coa vara aguillada a unha rella que, co golpe, saltou e pegou contra a lámpada.
Agacheime. Collina. Freteina. Nada. Desexo que os ruxerruxes dos meus sonos se fagan reais. Nada. Desexo que a lúa vella ilumine a noite escura. Nada. Había unha nebulosidade inmensa. Desexo que o corazón latexe a un ritmo frenético. Nada. As pulsacións seguen a un ritmo normal. Como sempre se falou de tres desexos, non seguín tentando a sorte. Por se o de friccionar ía a peor.
Cansado e aburrido volvín colocar a lámpada entre as rellas do arado, coa intención de se, noutros corenta anos, ó fregala asomará algo. Claro que, eu, dentro de corenta anos... non sei, non sei. Condenada lámpada!
Queres saber quen son?
Queres saber quen son? Son o vento que zoa por entre as follas dun castiñeiro e o elefante que se mete por un buraco pequeno. Son o berro que sae de moi dentro para espallarse por todo o universo e son o bico do peito que asoma tras o outeiro. Son o silencio que calma o meu desexo e a sensibilidade de todo un verso. Son o incendio que
queima os sentimentos e os sentimentos que cheiran a incenso. Son o ruído, e a aurora, e a lúa vella, e o valse de Strauss, e o asubío sentimental, e o toxo que pica, e a silva que araña, e o reloxo que marca as horas. Son o tempo da esperanza.
Queres saber quen son? Son o fouciño que roza e o cabalo que trota. Son a gadaña que sega e o sacho que cava. Son o rego torcido e dereito, con colleita ou baleiro. Son a leira que está na memoria e a memoria que asenta na palleira. Son o burro que ornea e o can que ladra, e a ovella que chota os valados da melancolía. Son o eixe do carro que canta e o carro que apanda coa carga. Son o caxato do temoeiro, e o sedeño, e o feixe dos nabos, e a flor do toxo, e a mamila que asoma no retrato, e o ruído que se espalla polos outeiros do peito. Son o fío co que calceto.
Queres saber quen son? Son a película que me armo e as palabras que deixo caer sobre un papel en branco. Son o escenario do teatro e o autor da obra. Son a música que compoño e o ritmo co que a bailo. Son a historia que invento e a novela que esaxero. Son o actor, e o pano, e o espectador, e a butaca, e o escritor, e o bolígrafo, e a escena, e o cantante, e o bailarín. Son a inercia do que digo, o anhelo do que escribo. Son eu... teu amigo.
