Nesta ocasión escribinlle esta carta para "retratarlle" como fora a miña voda, ¡a miña!, coas lembranzas daqueles 50 anos:
Xosefiña, naquel trece..., aínda non era a da alba..., pero espertoume a túa mensaxe envolta nunha cálida brisa, ¿ou era un siroco?, que se pousou naqueles cristais do Hotel Suerte Local, aló en Ifni. Suerte Loca era o seu nome, pero Sorte, o que se di Sorte, naqueles intres, era a miña!
Antes de que vibrasen as campás daquela igrexa da Santa Cruz, antes incluso de que o almuhecín da mesquita loase ao seu Alá, o meu pensamento, a tal momento, xa estaba en Rois..., ¡voando! ¿Voando, ou bebendo na fonte, naquela fonte dos nosos parrafeos?
Daquela sentín un hálito con olor a herba e a rosas, un aquietar do vento e da area. Comigo estabas ti; viñeras en espírito para invitarme á túa voda, ¡á nosa! ¿Tan lonxe, e á vez, en Ifni, comigo? Non importan as aparencias, pero si as aparicións: ¡Estabas alí, comigo; un alma branca, vestida de branco!
Palpei as sabas, e notei un fru fru, como de tule ilusión! Incluso albisquei a túa cariña, o teu sorriso, virxinal, ¡o teu!, de rosa matutina...; e tamén un chiscar dos teus ollos..., amén dun aceno, doce, doce pero ardente, nos teus beizos de rubí!
Deus, o noso, e co noso, Alá, estábannos casando, pero, ¡cos meus poderes!, alén dos aeroportos. Acudiron os anxos...; ¡como non ían facelo casándose outro, un deles, feminino, por máis datos. A cerimonia de Rois, para os prosaicos, estábase celebrando no mundo grotesco da materia; no espiritual, o meu pensamento ía ao teu encontro; que ata sería máis certo dicir que te esperaba na porta da capela, para, seguidamente, apertarnos, fundirnos... ¡Quasumus, omnipotens Deus: instituta providentia tu apio favore comitare! SUSCIPE quæsumus, Domine, pro sacra connubii lege munus oblatum: et cujus largitor es operis, esto dispositor. Per Dominum nostrum.
De esperto, cerrei as persianas, para que non fuxise a túa imaxe, tan próxima que a tiña, tan íntima!
Aló arriba, aló adiante, espertou Frei Xosé; e as campás tocaron á Misa, pero a miña xa fora, xa comezara. O almuhecín seguía loando ao seu Alá; ¡eu tamén! ¡Grazas, meu Deus, pola miña estrela, por esa Estrela Xosefina, que me estás demostrando, cos feitos, que, ademais de Creador, es un Casamenteiro, Perpetuador da especie! Cunha diferencia: ¡que no Casino non faltará viño; e whisky tampouco!
Entón din un berro, tan sonoro, tan alto, que ata non sei como non espertaron os outros hóspedes do hotel: ¡Si, quérote, acéptote, e tamén espero, con febres, ese avión de Iberia...!
Non me digas, agora, que aquilo foi onte; non me contradigas, non me espertes, xa que nada cambiou! Aínda cheira a herba fresca, a herba e a rosas; aínda sinto aquel fru fru dos teus velos...
Non me digas que xa son mozos os nosos fillos, ¡e que están vindo os netos! Tampouco me digas que nos pasaron uns cantos achaques. ¡Non, que foron azares, azares, azares ben olorosos, e se algún foi doloroso..., como din os franceses:
C'est la vie
On va s'aimer
On va danser
C'est la vie
Lalalalala (x4)
(Esta Es La Vida
Nos encontraremos con amor
Vamos a bailar
Si esta es la vida)
O único que ocorreu, pois todo o demais veu por engado, foi aquel amencer limpo e amplo; tan diáfano, que nos permitiu entrever..., ¡entrever, non, gozar, de cincuenta anos de casoiro! As peripecias feas, as malas, non ocorreron: foron simplemente nubes de area sirocais!
Sempre teu, igual que aquel día, aquel que tanto se parece ao de hoxe, cálido e amoroso, medradeiro!
Xosé María, orgulloso da súa heroína.
Homenaxeada polo Ejército, nas Palmas de Gran Canaria,
ao cumprirse o Cincuentenario da Guerra de Ifni. Gómez Vilabella, Xosé M.
