34.
As espalladoiras. ¿Díxenche que foron a Lugo, para comprar refaixos, e que llelos vísemos nas mallas? Pois, para min, non foi así, que como me vén, agora, feito un medio señorito por culpa deses meses que estiven en Lugo, mándanme subir ás medas, e tirar os mollos, así que, ata teño que ter coidado para que non lles caían na cabeza ás malladoras!
Ás rapaciñas máis fráxiles póñenas na cociña, para preparar os nosos menús, os dos malladores. Iso será o que andes facendo ti, arestora, aló nesa "xunqueira", nese Rois suevo.
Xa me saíron calos nas mans, con isto das mallas, así que agora, acariciar as sabas confundíndoas coas túas perniñas, nin en soños!
Estou cansadísimo, pero de mente non, así que, por hoxe, paro de escribir, pero non de acordarme de ti,
Xosé María
35.
¿Estes veciños meus, ademais de suevos, son samaritanos? Estou desconcertado: Fai agora dez anos, quince mortos, quince fusilados nesta parroquia; e ao de hoxe, todos os veciños á recíproca, axudándose, particularmente en tódalas mallas da bisbarra. ¿Que pasou; estará actuando, purgando, aquel dito de que "Non hai mal que por ben non veña"?
O caso é que, naquela trafulca, Caín mataba e Abel morría; agora, en só dez anos, tal parece que resucitou Abel e que Caín está no purgatorio. ¿Morreu a envexa, ou é que está durmida, amodorrada, arrepentida? Pregunteille a meu padriño; o que exerce de mestre para os de fóra é meu pai, pero o confesor das miñas inquietudes é o Avó, Avó e Padriño:
-Padriño, aquí, no 37 mataron quince, e salváronse, tal que meu pai, outros quince, fuxindo ao monte, escapándolles aos cazadores... ¿Esta calma actual que é, medo, ou arrepentimento?
-Por se acaso, non te fíes das aparencias, pois a guerra entre Deus e o Demo segue, e seguirá, ata que Deus se canse de sementar misericordias. Satanás é moi hábil para os disimulos, e agora fai que está de parte do ditador, ese Franco que de franco non ten un pelo; mira se disimulan Satanás e Franco que ata enganan aos curas, entrando nas igrexas baixo palio, os dous, xuntiños.
-Pero..., ¿como disimulan o sangue vertido?
-Facendo que nos curan, a estilo samaritano. Pero ti non te durmas, que entre nós aínda quedan Xudas, e coa envexa que nos teñen aos que saímos sinceros, días virán nos que nos tirarán pedras; hoxe axúdannos, e axudamos, a mallar, pero cando se cansen de facelo..., daquela volverán a mallar, pero en nós, paus de envexa, a que agora están acumulando eses caínicos! Temos o precedente na Paixón de Cristo: Sen Xudas, ao que agora lle chaman López de Haro, Poncio Pilato non erixiría aquel cuarteliño de San Cibrao..., e sen cuarteliño nesta bisbarra non habería Paixón!
Pola miña parte estou pensando que as cruces son boas para ir ao Ceo con elas ao lombo, así que, armémonos de paciencia para soportar aos fariseos!
Este é o mundo que atopamos, un mundo de disimulos, que logo é igual que dicir, "de mulos". Daquela, ¿que procede? ¡Escoller ben as compañías, e se son do gremio das educadoras mellor que mellor, pois despois do casoiro vén a responsabilidade de educa-los fillos!
Xosé María
36.
Estou saturado de traballos..., de traballo e de traballos, pero o de escribirlle semanalmente á Musa na que puxen os meus ollos isto non é traballo senón goce, descanso, reposición de forzas. Teño que facer milagres, co meu corpo pero tamén co meu espírito, para alzarme, sequera un pouco, da miña condición plebea; ¡teño que facerme digno do meu sino, da miña Estrela!
¿Quen dixo que non se pode traballar e estudiar, todo á vez, por días de vida? Eu, pola miña parte, se non me fallan os tóteles, voucho demostrar; non son, nin serei, capaz de facerte Reina neste país dos trepas, pero comprométome a facerte Reina miña, que non será moito, pero de min, querida e admirada, si, moito!
Agora, que mallamos, vou levar ao muíño a fornada, e desde alí, xa dacabalo, subirei esta cartiña ao Correo; curta, polo cansado que ando estes días, pero o meu afecto foi a máis, tanto, que xa collo por lema: "¡Hoxe quérote máis que onte, pero menos que mañá!".
Xosé María
-.-
(Paréntese)
Hoxe, domingo, como de costume, fun á Misa a San Cibrao, e á saída recollín o periódico, que meu pai está subscrito, a medias con un veciño, así que pagan a medias pero leno enteiro. Díxome a Manoliña de Celestino, que esa ademais de carteira ten vocación periodística: -Hoxe tes carta de miña prima..." Foi un milagre, outro, que non me desmaiase ao collela. ¿Que me diría; acaso cabazas? Vouna ler, así en público, para o meu público:
Como esta relación pasou, naquel día, da escrita á oral, non teño nada máis que redactar. O que queira coñecer a evolución daquelas relacións tan afectuosas que pregunte no Rois de Lugo, que por alí aínda quedan parentes e veciños que vos poden informar amplamente.
Xosé María Gómez Vilabella
-.-Gómez Vilabella, Xosé M.
