Subida ó Monte Calvario
O que avisa non é traidor. Vou subir ó monte Calvario cunha cruz de ferro ás costas. E non quero que ninguén me axude. Na primeira estación presentareime. Son Mateo Díaz Santacruz, o fillo da Peseta e do Carracho. Agora mesmo teño 33 anos, coma os de Xesucristo. Na segunda estación deixo que no traveseiro ou patibulum, o que queira, que descargue as súas culpas. Malo será, que non poida con elas. Son de Formigoso, unha aldea de Baños de Molgas, onde tamén cremos no Salvador dos homes.
A proba é que cargo con esta cruz de ferro que pesa pero que aguanto; con ela e coas culpas.
Na terceira estación deixo que unha moza me refregue a cara con flores de toxo, que seica son boas para aliviar as penas (ou as parvadas). Estudei nos Milagres, nun colexio de curas, que é o mesmo que dicir que o meu propio calvario vai por dentro. Agora mesmo estou subindo ó auténtico e aguantando as burlas de moitos cristiáns. É igual; eu sigo dálle que subo, que malo será que non chegue ó final.
Na cuarta estación, alguén me berra de atar un nobelo ó madeiro vertical ou stipes para que en toda a subida se desenrole e así descubrir a lonxitude do fío e a distancia que camiño. Cousas máis raras me pediron en vida; como a resurrección dun escornabois que levaba tres días morto onde os penedos de Barricobos. Cando non estudaba nos Milagres araba nas leiras, cavaba os terreos e rozaba as silveiras.
A subida ó monte Calvario consta de 14 estacións, que, coa cruz de ferro ás costas (a de Cristo era de madeira) vaime levar o seu tempo. A cada pouco, paso a paso, confesión a penitencia ireinas contando.
Arrincar a pel ás tiras
Arrinquei a pel ás tiras, ó estilo da camiseta do Atlético de Madrid ou do Athletic de Bilbao, é dicir, tira si e tira non. Fixen como me quería facer miña nai, que sempre me ameazaba con arrincarme a pel. Eu, co paso do
tempo, usei esta ameaza cunha amiga moi amiga cando era neniña, pero que agora, non vén ó caso.
Nas tiras que me quedaban sen arrincar prendía chapas desas publicitarias nas que, unha, puña "son eu, que non es ti", noutra, "mira para adiante, que podes tropezar" e, nunha terceira, "nin río nin choro, mamo". Había máis mensaxes que agora mesmo non proceden. En total, colgara da miña pel dez desas chapas.
Xa sei que alguén está a catalogarme agora mesmo como masoquista ou algo semellante. A min dáme igual; eu fago da miña pel leiras cheas de regos ou lameiros con herba verde. E se, ás veces, non fago nada con ela é porque non se me ocorren ideas. Non sempre a inspiración aparece en forma de sacrificio. É un sacrificio, unha inmolación arrincar a pel? É unha tolea colgar, dependurar chapas dela? Todo o que vós digades e eu queira.
Quixen arrincar a pel e resistín coma o Dúo Dinámico ese na peste do século XX. E cando me cicatricen un pouco esas tiras espelicadas, arrincarei as demais tiras para quedar todo esfolado e ser o monstro dos masoquistas. Outros tíranse ós toxos e saen bailando un sirtaki imitando a Anthony Quinn en "Zorba, o grego". Eu arrinco a pel para dicir que non me mete medo nada e que detrás dun día vén outro no que... eu que sei que farei! Son imprevisible.
