Polas corredoiras
Botei a correr polas corredoiras da esperanza e coa ilusión de atopar a nave ou vehículo espacial dos soños. Soñar por un universo sen fin ten que ser moi bonito.
Cando cheguei á altura das leiras da señardade vin a unha muller regando pementos e demais produtos de horta... descalza! Lanceille un saúdo cun berro seco e aceneille coa aixada das ansias en alto. Deixei escapar un sorriso. Sorrimos os dous. E alá a deixei dándolle de beber ós seus versos.
Subín a un carballo para intentar ver a conciencia na distancia. Esta estaba a botarse ás boleiradas polas ladeiras dun outeiro. Ese outeiro que, case na parte baixa, ten forma de bico do peito. Aí, o devezo sempre vai máis alá do anhelo.
Baixei do carballo e seguín correndo polas corredoiras dunha novela barata, esa na que o protagonista vai e vén, ou sexa, bambea impulsado por unhas ideas estrañas. Agora, cada quen que baile un chotis cunha araña. Ou pode cantar un réquiem coa alma preñada de lama.
Cando cansei de andar polas corredoiras, volvín sobre os meus pasos e vin que a muller seguía regando versos... descalza. No adeus volveron os sorrisos e os desexos dunhas boas colleitas, en forma de poemas... ou de novelas. Seguro que as dela son mellores que as miñas baratas.
Entre a ida e a volta polas corredoiras das inspiracións, nin atopei a esperanza nin a nave ou vehículo espacial que me fixese soñar. Aterrei na realidade do que é e do que está; pero, iso si, preparado xa para unha nova andaina chea de intencións.
O asunto
Engurrei o fociño porque o asunto cheiraba mal. Non lle vía moita saída; porén, había que tirar para adiante. Tirei pero cos ollos ben abertos, con sosego, sen medo pero con cautela. Cando algo cheira mal hai que tomar certas precaucións, ou, como se adoita dicir, todas as precaucións son poucas. Eu, por se aquel, actuaba con prudencia; sen pausa pero amodiño.
Miña nai era sabia e dicíame sempre que cando algo cheira é porque hai podremia, ou polo menos empeza a podremia. Eu notaba que o asunto empezaba a cheirar. Non é que fose un cheiro que botase para atrás (a proba é que xa dixen que estaba tirando para adiante), pero creo que a gangrena xa estaba aí. A necrose do asunto.
E canto máis avanzaba, máis engurraba o fociño. En cada paso que daba cara á adiante, xa empezaba a estar máis que arrepentido de meterme ó mar sen roupa de augas, en camisa de once varas. Non sei se non estaría pecando de inocente. Tamén me dicía miña nai: confianzas, as xustas. Eu confiaba de máis. Non era a primeira vez que me dicían que fose, e ía; ou vén e tamén ía. Submiso coma un can de palleiro.
Ser desconfiado nunca foi o meu; e iso que, máis dunha vez, as confianzas déronme de labazadas. Si, aquí estou de novo, pero coa mosca na orella, esa é a verdade. Normal, co paso dos pasos e do tempo, un aprende. Tamén co paso dos pasos e do tempo, o asunto cada vez cheira peor. Danme ganas de botarme para atrás. Sei que aínda estou a tempo. Porén, dáme un aquel non botarlle peito ó asunto. O peor é que, de tanta parola, xa non sei cal é tal asunto, nin de que vai. Mal asunto!
