Os amantes de Rois (3)

3.
Volve a ser luns...; para min, o santo da miña santa! Onte, ¡onte si que foi domingo: no Correo había un sobre, teu! ¿Baleiro? ¡Non, ou si: carta non viña, pero unha foto túa si; esta foto, que me confirma a túa relixiosidade, a túa santidade! Vouna ampliar, e despois colgareina fronte á miña cama..., para espertar contigo, cerquiña de ti!

¿Esa expresión, ese sorriso, estarame dedicado? ¡Non é posible, pois ao de hoxe as miñas cartas aínda non me retrataron, a min, para corresponderche!

¿Casamento e mortalla, do Ceo baixan? ¡Iso din; iso creo, eu tamén; pero o teu exame aínda é prematuro: se cadra, se está de Deus..., despois duns aniños de relacións, cando me teñas ben examinado, séxase, desde que acabes, desde que sexas Mestra...!

Agora teño dous anxos ao meu redor: un deles, esta rapaciña! Din os cregos que os anxos son masculinos, masculinos ou asexuados. ¡Non é exacto, pois ti anxo es; o feminina que es ti ben o di o teu sorriso: anxelical, e á vez, feminino! Teño que darme presa, e pedirlle a Deus acerto nos meus parrafeos..., para evitar que entres de monxa, pois seica son moi solicitadas esas rapazas do Maxisterio, e ti..., con máis razón, que xa es anxo...!

As túas fotos son de señorita, así que me acovardan; ¿non terás algunha de labreguiña, que me sirva para esperar unha acollida máis...; máis igualitaria, non, pero algo más aproximada á miña condición aldeá? Non fai falta que ma dediques, pois aínda estou no noviciado das miñas pretensións.

Cada día máis namorado,
Xosé María
-.-
Nota posterior: A miña Estrela segue sen contestarme, pero mandoume outra foto, ¡esta!


4.
Aquí me tes, outra vez, outro luns. Din os supersticiosos do meu lugar que no martes no te cases nin te embarques; pero eu engado: ¡os luns cultívase o amor, e os martes reflexiónase; de ben reflexionado, para que esperar?

¡Esta si que te acredita de labreguiña! ¡Ai, Deus, que non vou dar a talla: Unha estrela pousada na terra, que ademais, cando se pon as gafas, estuda Maxisterio..., nin o Gordo da Lotería! ¿Que terei que facer para merecela? ¡Quedo matinando niso!

As pitas son agradecidas; os galos, asoballóns, que por algo lles fan tribunal..., polo carnaval! Eu son, quero ser, un pitiño que che pide un grao, unha esmola de amor. ¿Chegarei a merecelo; chegarei a conseguilo? De aquí en diante, cando rece o Noso Pai en vez de pedir o pan de cada día, vou pedirlle a Deus que me faga merecente do teu aprecio, da túa estima..., e máis adiante, do teu amor!

Estívenche escondendo, que me daba vergoña, que eu tamén son mestre, pero..., ¡daqueles que chamaban 'de a ferrado'! Se consigo namorar unha Mestra, unha Mestra auténtica, pasarei a ser alumno, alumno vitalicio, séxase, por días de vida! ¡Canto aprenderei contigo, meu sol, miña estrela; iso será astronómico! ¿E o día de mañá, os nosos fillos? Eu tamén son fillo de mestre, pero dos meus, dos de minúsculas, séxase, daqueles que cobraban en ferrados, e non sempre de trigo.

Aos teus pés, por lonxe que de min os teñas,

Xosé María
5.
Onte, domingo, vendo que o sol se ía sen despedirse, máis ben esmorecendo, cravei os meus ollos, outra vez, nos Campos de Cirio: ¡Alí, detrás deses Campos do Poñente, que para min, agora, é o Nacente, aló abaixo, hai unha fonte, que é famosa en cantos padais a cataron; desa auga bebiches ti, que así saíches, nin quente nin fría, normal, pero sempre doce, ademais dos peitos, felices peitos, de túa nai!

O sol, un bo día, un día boísimo, ao baixar dos Campos de Cirio non os pasou por alto, que tanto lle gustaron que deixou nesa fonte..., ¿que? ¡O propio do sol: un brillo, un anaco, unha estrela, unha deusa, capaz de electrizarme tan só con poñer os meus ollos en liña recta cos teus!

As estrelas están no ceo, pero no de minúsculas; ti es doutra galaxia, da do C maiúsculo. Pois, como eu, de bautizado, con dous nomes celestiais, aspiro ao Ceo, ¡canto me gustaría facer esa viaxe dos humanos, dos humanos que se volven, que nos volvemos, anxos, contigo, de par túa! Collidos do brazo, non, pero das alas si; desas alas de voar que teñen os anxos. Nas túas fotos non saen, non se ven, pero eu ben que as percibín, xa o primeiro día, ¡aquel día!, alí en Lugo. Como me gustaría, ¡daquela, e hoxe máis aínda!, darche unha aperta, alas con alas, ¡se é que as teño!, alí mesmo, xa, diante do coche. ¿Chegará un día no que o sacramento matrimonial nos permita esa aperta? ¡Coido que dependerá de como me porte, pois un anxo nunca casará cos pecadores! Houbo un anxo, outro, pero foi unha excepción, que se sublevou contra Deus, e Deus apagoulle, cortoulle, a luz; tan malo era, tan malo foi, que ata violou á nosa avoa, e transmitiulle o seu veleno. A min bautizáronme, responderon por min, así que, desde aquela, desde ese sacramento, renunciei á herdanza maldita.

A propósito: Estoume imaxinando o aparvado que se quedou Adán cando Deus lle ofreceu unha Eva, a primeira delas; a min reservoume outra, ¡se é que me aceptas algún día!, pero a miña non peca, non é soberbia; nin peca, nin me deixará pecar. ¿Por que? ¡Porque no teu ollar só tes santidade, candor, aura celeste! ¡Pídolle a Deus que sexas a miña Mestra, que me faga digno de ti, alumno perpetuo; agora de mozo, pero tamén de vello! O divorcio, ao meu entender, é luciferino: ¡un despedirse da paz, do amor, do que quedaba da gloria anticipada! ¡Vade retro, Satana!

Cando esteas en Rois, alén dos Campos de Cirio, e vexas chegar o sol, na súa viaxe de Oriente a Occidente, acórdate de que, con el, van os meus ollos, que non me chega con verte nas fotos!

O teu adorador, que bica estas fotos, cen veces ao día, tantas, que xa as teño húmidas, molladas; pero non te preocupes, que me quedan outras, as súas copias, que xa fun a Lugo, para que mas copiase Quintero! Fun a Lugo; en Lugo, á Rúa da Catedral, e pareime diante do Hotel La Perla, media hora ou máis, pero, como aínda non estou acreditado coas 52 cartas que che prometín, cando pasabas pola porta, polo seu portalón, eu volvíame..., para que non me recoñeceses..., aínda!

Xosé María