Onde foi a presentación daquelas..., ¿cartas credenciais? Mesmo detrás dos panteóns de Suegos, indicio, situación, premonición, de que, con aquela presentación, non habería eclipse..., por días de vida!
-.-Comezaron as cartas:
1.
Esta é a primeira..., e se ma admites, fará a primeira páxina dunha enciclopedia que penso titular "Os amantes de Rois". Non me chamo Romeo, nin ti es Julieta, que igual non chegamos a casarnos, pero eu..., ¡competindo con Romeu!, cunha simple entrevista xa te adoro; o que non sei de certo é se foi desde onte en Suegos, ou xa desde aquel día nos estribos do coche de Trigo; do que estou certo é de que o farei por días de vida. ¡Podo prometer, e prometo, que o podo facer porque..., porque aínda estou na primavera, séxase, collendo a primeira das rosas!
Non, non é tinta, aínda que che estou escribindo con pluma; o que deposito neste papel son latexos, latexos cordiais, emanados dun feliz encontro: ¡Pasou unha Estrela, unha Estrela das de maiúsculas, por diante dos meus ollos, e..., hipnotizoume!
Non lle preguntei ao Amadeo se tiñas noivo, pero dáme igual pois aínda que eu nunca chegue, nunca acade, a ser o teu noivo, ti sempre serás a miña estrela, a que me levará a Belén, como fixo aquela dos Magos. En Belén naceulle o fillo a Deus...; a min nacéronme os amores en Lugo. ¡Un destello teu, ou máis exactamente dous, e chegáronme para descubrir o que é o amor, polo menos o platónico.
Nos teus beizos, e iso que me quedaban lonxe, pareceume notar un sorriso de achegamento. ¿Acadarei algún día, por lonxe que me quede, a fortuna, a ledicia, de que os achegues aos meus? ¡Non, non me contestes aínda, ata que che mande un montón de cartas..., para que te convenzas do serio que che falo, do fonda que é a miña admiración, do pracer que sinto imaxinándome un sorriso teu..., aínda que sexa sen verte, ti en Lugo e eu na miña aldeíña, veciña da túa!
Se non me devolves esta carta sentireime conectado contigo; sequera sexa por vía postal. Pola miña parte as belezas márcanme moito, pero serían indelebles se me mandases unha foto túa..., outra, pero esta sen o abrigo de marras, para levala na carteira, pois aquela, a que me deches en Suegos, tereina na cabeceira da miña cama, xunto co Cristo e coa Virxe María..., xa que foi un talismán milagroso, unha icona, o signo do noso coñecemento!
¿Que ti aínda non me coñeces o suficiente para fiarte de min, para aceptar os meus sentimentos? ¡Xa cho dixen: Douche de prazo cincuenta e dúas cartas das miñas, ¡tantas como semanas ten un ano!, coa condición de que se notas nelas unha simple literatura, esquécete de min: xúroche que seguirei escribíndoche co corazón, coas emanacións do meu corazón, e nada de dedos, nada de caligrafía, pois a miña adoración é, e seguirá sendo, cosmogónica: ¡Non precisei dun telescópico para verte, para subirte ao altar das miñas pretensións; en definitiva, para idolatrarte!
Non cho dixen en Suegos, pero fágoo agora, neste intre: Felicita de parte miña á túa madriña, polo seu acerto en chamarche, en poñerlle Estrela á estrela de Rois! Onte morreu aquel galo de Suegos por abusar das pitas; ¡O meu nunca será abusar, senón adorar! Amadeo foi o noso presentador; agora será Correos o continuador da nosa vinculación. ¡Amén!
Xosé María
P.D./ Coa presente mándoche os datos que che prometín, das "Corridas do galo" na nosa bisbarra. Meu pai díxome que sempre o comprace contribuír a unha boa causa.
-.-
2.
Volve a ser luns, que para min é día Santo..., porque che escribirei tódolos luns. ¿Sabes por que? Pois os domingos, na Misa, en San Cibrao, encomendareime á Virxe pedíndolle que esoutra virxe, esa de Rois, sexa, de sempre e para sempre, a miña dona, a miña esposa.
¿De quen aprendín a querer? ¡De quen ía ser, de meus pais, que nunca unha discusión lles oín, nunca un mal xesto; todo colaboración e afectividade! Esa lección téñoa no meu cerebro, pero tamén no meu corazón: ¡Non me servirá unha rapaza calquera, e de vista, de localizada a perfecta..., teu, teu ou de ningunha! Os ollos seica son o espello da alma; pois na túa mirada, nos teus destelos, só vin un alma pura, un alma afectuosa, e ata me pareceu que me ollabas con empatía. Non, non me contestes; a esta tampouco, pénsao ben, que tempo terás para darme o teu placet desde que recibas, das miñas cartas, a que faga o número cincuenta.
Pedinlles referencias túas aos meus veciños, a teus primos, e puxéronte por riba das nubes, séxase, no Ceo. ¡Claro, as estrelas paséanse polo ceo, pero non para presumir
do seu brillo senón para compartir a súa luz, para iluminar, para alentar..., ¡que por algo e para algo estudades Maxisterio, esa labor seráfica!
¿Sabes o que é un galanteador? ¡Si, supoño que si, que tamén se di que eses da muralla herdaron as mañas daqueles que, cando se lles acababan as súas, roubaban sabinas! Eu non che son da raza dos romanos senón da sueva; veño dos Gomá, que eran suevos, descendentes dos fundadores do meu Berg Land, "Terras da Montaña", xente sinxela, traballadora, con menos leis cós romanos pero as súas cumpríanas á perfección, sen preitos.
Xa sei, que mo dixeron teus primos, que es neta de Xosé Rielo Sanxurxo, que a túa bisavoa procede dos Sanxurxo de Mondriz, e por tanto, es parente do Beato, ¡que logo o subirán aos altares!, aquel mártir Xosé María Díaz Sanxurxo. ¡Mira que ben, que así terás recomendación para subir ao Ceo, e se cadra, tamén, aos altares! Mándame unha proba de que es relixiosa, pero sen votos monxís, pois esas do Maxisterio Lucense..., ¡todas beatas, coas saias polos calcaños! A propósito: Cando volva a Lugo hei sacar fotocopias do manuscrito dun libro meu, aínda inédito, que o titularei "A Mestra das Saias Longas".
Non te quero de mártir, pero si de profesora, de preceptora, miña, e dos nosos fillos, e dos nosos netos... É meritorio que algún día vaias ilustrar todo ao redor teu, sexa a Pousada ou ao Incio, pero eu..., (que son algo egoísta), confésoche que antes te quero de educadora dos meus fillos. ¡Así terán santidade, santidade con educación, tanto que escasean!
Esta noite, insomne de tanto pensar en ti, saín á eira, e púxenme a mirar para os Campos de Cirio..., ¡por se te vía! ¡E claro que te vin, oscilando, brillando, no ceo, desa parte do Poñente, que así está Cirio nos mapas do meu lugar, pero ti, para min, es Oriente, ou máis explícito, ¡a miña orientación, o meu futuro! Colón, para descubrir as Américas, viaxou co sol, tras do sol; eu descubrinte viaxando a Lugo, que por algo e para algo fixeron os romanos esas murallas: para gardar o seu, ¡o noso, o meu!, tesouro.
Vou parar por hoxe, que teño sono; ¡o sono de soñar contigo! Que Deus te bendiga, e te conserve para min, impoluta, que así é como te desexo!
Xosé MaríaGómez Vilabella, Xosé M.
