Polas galaxias máis afastadas
Ando perdido pola galaxia máis afastada da memoria e non creo que ninguén me encontre. Porque ninguén me busca. Marchei sen dicir nada e subín ó carro de vacas da infancia. Cando sinto que a señardade me rabuña na alma, fago cantar o eixe polas rúas do meu entendemento. Quixen perderme e agora case quero que me atopen.
Quere unha rula ensinarme o camiño de volta, pero un puto falcón asustouna e apartouna do meu
pensamento. É igual, xa aparecerá o meu can que, este si, sei que xa me andará buscando. Porque nunca me perdía pé e porque eramos xoguetes o un para o outro.
Aterro nun planeta que non coñezo e que está cheo de outeiros. Corro polos carreiros do seu territorio e, neles, xa me dá igual que me atopen ou non. Bastarame con que chegue o Uriarte. E chegará. Sei que chegará porque cheirará as migallas de ansiedade que vou deixando pola inmensidade do universo e polos camiños dos sentimentos.
Definitivamente, quero perderme por ese sendeiros de desexo. Tamén nas galaxias, no cosmos, os desexos resucitan a un morto. É un dicir; non estou morto. Estou máis vivo que nunca, aínda que, iso si, bastante perdido... sen querer que me atopen.
Atopoume finalmente o Uriarte, o can. Aquí está, á miña beira xa; lambéndome a cara e as bágoas de felicidade que me caeron ó velo. Xa non estou só. Entre os dous seguimos percorrendo as sendas dos anhelos e deixamos que o intelecto nos envolva os pensamentos nun nobelo. Subimos á nave espacial da inocencia e, agora si, perdémonos os dous polas galaxias máis afastadas.
De corrido
Quedo. Marcho. Deixo estar. Non sei que facer. Dúbidas. Silencios. Berros. Bombas. Medo. Ruídos. Cancións. Coches. Árbores. Café. Bolígrafo. Caderno. Ideas. Ideas brancas. Ideas negras. Ideas incertas. Foto dunha ensalada. Noticia política dunha cagada. Goles que caen na portería contraria. Elvis Presley que canta un rock and roll eterno. Unha mosca que molesta. Un desexo que aumenta. Un asubío que se espalla polo Monument Valley de John Ford. Ou de John Wayne. Ou do Oeste de Clint Eastwood e Lee Van Cleef. Móbil na mesa. Apagado. En silencio. Como o silencio dun
banco de madeira que se impón, nestes momentos, ó ruído. Berros que mandan ó garete ó silencio. Porque, as veces, berrar alixeira, alivia, calma, mitiga, limpa a conciencia. Sinais de tráfico. Raias pintadas sobre a estrada, máis ben sobre a rúa. Pombas que andan ás migallas. Sol que choca contra os espellos das galerías. Espellos de baños que se enchen de bafo. Habitación en penumbra. Fíos que cosen ansias. Ansias que aceleran os latexos. Latexos que mancan no peito. Peito de lobo nunha tarde de outono. Corredor de fondo sobre unha folla cuadriculada. Reloxo que marca as 17:14, con 24º de temperatura, con 5.898 pasos que corresponden a 4,38 quilómetros. Camiñante, non hai camiño; faise camiño ó andar. Iso dicía aquel. Eu digo que quedo, que marcho, que dubido e que, en principio, non me movo. Quedo en silencio. Imaxino un conto, un soño, un degoiro, un devezo, unha ilusión, unha aventura, unha fantasía, unha fábula, unha lenda. A realidade amósame un autobús que pasa, un coche que para, unha moto que aparca. Lenta. Rápida. A vida nin corre nin se queda quieta. A vida está e todo segue igual. Finalmente, marcho.
