O Carreiro
O fresco da mañá estaba escrito sobre un ceo gris e, nas alturas, aínda unha pequena néboa que non tardaría en disolverse. Cando deixei de contemplar o ceo e mirei cara ó horizonte, vin o carreiro. Era estreito, profundo, bonito, metido entre dos redondos e fermosos outeiros cheos de flores de toxos.
Os meus ollos brillaron, as miñas ansias creceron e o meu desexo era entrar nel, meterme nel. Mais o temor, o receo estaba no que podería atopar, tanto na súa profundidade como na parte máis inferior do mesmo. Aínda así, cada vez me crecían
máis as ansias de entrar nel. Para non acovardarme máis, díxenme de facelo cando asomase un raio de sol, aínda que só fose soñándoo. O sol asomou e os soños déronlle paso á realidade. Entrei no carreiro.
Entrei comodamente, con agarimo, con coidado. As paredes dos outeiros estaban cheas de musgo polo que facían o seu tacto moi suave. Nelas ben podían aniñar as ilusións dun paxaro. Pouco a pouco empecei a baixar por unha paisaxe cegadora e marabillosa. Non tardei en atoparme cunha lomba lene, apracible, que mesmo semellaba que se movía ó compás dos suspiros dunha filosofía tranquila e cachazuda; era coma un bambán de serenidade, de sosego. Algunha que outra flor de toxo espallada pola penela, polo cerro da lomba.
O carreiro remataba nun pequeno bosque que cubría unha lagoa en forma de ameixa, na que, os meus anhelos, os meus gozos se deron un baño de felicidade. Non tardei en optar por saír da profundidade do carreiro. A paisaxe era espléndida e a viaxe fora bonita.
Loa a unha discapacidade
En Baños de Molgas o meu lugar predilecto de lectura sempre foi pola estrada dos Milagres, ata a altura da Pitediña e, por veces, incluso, ata a Ponte das Cabras. Tan axiña como os amigos remataban coas partidas das cartas nos bares, eu marchaba á casa, collía o libro e, ale, para a Pitediña. Sempre baixaba pola Canella e, case sempre, ó final da mesma, xusto onde empata coa estrada dos Milagres, estaba a Josefa do César sentada á sombra e... esperando a que asomase alguén para falar. A pobre nin tan sequera podía contemplar o ambiente, a paisaxe. Pouco a pouco foi perdendo vista ata que quedou cega.
Cada vez que pasaba ante ela sempre a saudaba, nos saudabamos, e se falabamos algo era porque ela preguntaba cousas. A miña idade e timidez non me deixaban iniciar unha conversación por min mesmo. Pero, iso si, repito, o saúdo nunca llo negaba. Porque me caía ben, porque a vía soíña, porque lle quería e porque era a nai dun amigo.
Un día, cinco ou seis pasos antes de chegar a ela, foi esta quen saudou primeiro: "Xa vas ler, Chito?". Quedei medio pampo. Como sabe que son eu? "Coñecinte polos pasos". Aquí xa me deixou abraiado, case sen palabras. Non me esperaba tal frase. Polos pasos!
Sabía do desenvolvemento dos sentidos cando a unha persoa lle falla algún dos cinco coñecidos, pero non con tanta exactitude. Polos pasos! Isto case é como medir a lonxitude do paso, o peso da pisada e a rapidez da marcha. Falamos un pouco, pero a min non me saían da cabeza as tres palabras: coñecinte polos pasos.
A Josefa do César hai pouco máis de dous meses que nos deixou. Sei que os días que entre ó cemiterio me coñecerá polos pasos. Que muller!
