O tren que nunca pasará
Cheguei a Baños de Molgas ás catro en punto da tarde baixo un ceo bastante gris e co sol asomando ós poucos. No cruce da estrada de Salgueiros mirei para arriba, mirei para abaixo e non vin a ninguén. Pasando a ponte nova xa empecei a notar algo raro, pero sen saber moi ben que. Á altura da burga souben definitivamente que a vila non era a doutros días, ou sexa, a de sempre: aínda non vira unha alma nas rúas. Sei que o despoboamento rural avanza como cabalo de batalla na desolación, pero de aí a non ver un ser humano..., nin tan sequera na residencia da terceira idade, onde sempre
están na beirarrúa á sombra, ou a tomar o aire, ou á parola, ou simplemente a contemplar o ambiente; a velas vir.
Subín ó barrio da Igrexa, ó meu barrio, e nada de nada. Nin tan sequera un gato, nin tan sequera un can. Isto xa me preocupou abondo; a maiores de que o silencio impuña. Nunca sentira tanta soidade nese, para min, marabillosos lugar. Nin un maldito ruído. Foi nese momento no que tamén caín na conta que o reloxo da igrexa non tocara as badaladas das catro. Que estaba pasando?
Achegueime deica o cemiterio por se houbera algún pasamento e, alí, o silencio aínda era máis silencio. No fondo, á beira dun nicho, unha pega choutaba en saltiños curtos ata que emprendeu o voo ante a miña presencia. Moitas veces oín que ese paxaro tiña mal agoiro. Todo isto xa cheiraba mal.
Baixei polo Agro e seguín sen ver unha alma. Nin pasaban coches pola estrada principal e os bares estaban todos pechados. Polos parques da Ansuíña e das Mestras, cando pasei co coche, xa notara e vira que non había ninguén.
Marchei correndo cara á estación, o único lugar que me quedaba por visitar. Foi chegar ó parque do Pote cando si oín algo de barullo procedente da propia estación do ferrocarril. Alá marchei. A miña sorpresa foi maiúscula cando vin na plataforma a todos os meus veciños. Respirei con forza e liberado da angustia. Sorrín. Seica estaban esperando un tren que aínda non pasara e que..., o peor, non pasaría nunca. Para eles. Para ninguén. Isto fundiume de novo. Non me quedei máis tempo. Volvín por onde viñera.
O Pecado
O que estea libre de pecado, que tire a primeira pedra. Menos mal que non a tira ninguén. Como todos somos pecadores, habería coiazos a esgalla. Pecamos coas palabras. Pecamos cos feitos. Pecamos coas olladas. Non se sabe cal é a peor falta.
Pero, que carallo, ás veces é bo e bonito pecar. Tanto melindre, tanta finura, tanta delicadeza nin rabo de gaitas. Hai que botarlle forza ó asunto e peito ós actos. Ser auga mansa ou mosca morta non procede. Hai que chupar sangue, rediós! Que tanta bondade nin caralladas desas. Hai que pecar!
Pecamos de gula, pecamos de envexa, pecamos de soberbia, pecamos cos sete pecados capitais. Cando queremos somos o máximo, o non vai máis, os heroes da incongruencia, da perversidade e da impotencia. Agora, cada quen que busque no seu propio interior e que espalle os pecados ó libre albedrío. Seguro que non lle chegarán xanelas polas que expulsalos.
Pecamos coa ollada porque hai miradas que matan, que atravesan e que babexan ante certos encadramentos de certas fotos. Pecamos coa ilusión do que pode ser, aínda que a esperanza se quede niso: en esperanza. Pecamos cun asubío ben lanzado e cun corpo nu, esporranchado sobre un sofá. Mellor sobre unha cama. Pecamos co feito de querer lanzarnos de cabeza sobre o desexo, o auténtico desexo. Pecamos coa palabra feita carne e o degoxo, o anhelo rabuñando nas entrañas.
Se alguén tira a primeira pedra, os demais temos que tirar as seguintes. Porque o pecado está en nós. O pecado somos nós.
