Síndrome das parvadas

Empezou o mes de setembro e na radio do coche falaban do síndrome postvacacional de tal maneira que mesmo nomeaban a psicólogos, rutinas e demais lerias. Que seica volver ó traballo, a moita xente, pónselle costa arriba. Axiña me apareceu unha incongruencia: que nos poñemos tolos e incluso rezamos para atopar traballo (algúns ata pagan por un posto) e cando o temos resulta que nos asoma o síndrome postvacacional. Hai dúas solucións moi sinxelas: ou non traballar nunca (pero a ver de que vives), ou non coller vacacións e morra o conto. Esta última opción non é tan mala, aínda que pareza un pouco cruel, pois xa sabemos aquilo de que todo o mundo ten dereito ó descanso, etc. Isto é un dicir; o labrego nunca tivo vacacións e aí segue, ó pé do canón, e seguro que non sabe moi ben que é a psicoloxía. Dicíame a muller ante esta noticia que a xente empeza a ter moita parvada, moita bobada na cabeza. Pois case que si. Que a volta a un traballo polo que case loitaches a morrer, agora que te angustie... non sei...
Cambio de asunto, pero sen desviarnos do labrego, do rural e das parvadas. Na Galicia Profunda as vacas cagan merda e luxan as rúas das aldeas e vilas. Na Galicia Profunda os burros ornean para rachar, ás veces, o silencio. Na Galicia Profunda os cans ladran e adoitan andar soltos para marcar territorio e gardar o gando. Na Galicia Profunda os galos cantan para anunciar o amencer, ou para dar as horas, ou para amolar a certos turistas que buscan tranquilidade no rural sen saber moi ben que é o rural. O rural é precisamente todo iso e algo máis: fouciños para rozar (cabezas?), gadañas para segar (a vida?), sachos para cavar (no lombo?), carros para que lle arda o eixe (a chulería?, a exquisitez?), porcos para fozar, pitas para escaravellar e un longo etcétera. Todo iso é o rural. A exquisitez, a finura é tan só unha pantalla de conciencias amorfas, de xente que non sabe vivir.
Na Galicia Profunda sabemos vivir moi ben con todo ese barullo, con todas esas incomodidades que nin sabemos que existen. Estamos tan acostumados ó noso silencio, á nosa tranquilidade, que cando chegan uns pobres inocentes ou fodechinchos -que non saben da misa a media- é cando nos decatamos realmente do ben que vivimos. Na Galicia Profunda ensinámoslles ós nenos a imitar o bruar das vacas, o ornear dos burros, os ladridos dos cans e os quiquiriquís dos galos. Na Galicia Profunda vivimos moi profundamente e moi ben.