Un Deus aberto

Diversos teólogos e importantes coñecedores da vida de Xesús danlle nos nosos tempos gran relevancia á función sandadora, curadora, liberadora de Xesús na súa actuación coas persoas: cos pobres, cos necesitados, cos marxinados etc. En realidade, o que el facía era presentar no mundo a face humana, benfeitora, de Deus Pai. Deus non quere o mal, nin a enfermidade, nin a morte. El é un Deus de vida. Por iso traballa connosco e a través de nós para que todos poidan vivir felices. Vai creando en nós, ao seu ritmo e das maneiras máis insospeitadas, felicidade e plenitude.

O evanxeo é por iso (e serao sempre) "boa noticia", "nova feliz" para todos. Non é unha mensaxe de xuízo ou de condena, por moito que teñamos quizais metidas na cabeza ideas deste tipo, que proveñen dunha errónea educación cristiá ou relixiosa.

O xordomudo de hoxe vén ser por iso unha ocasión máis para que Xesús amose nel, coa súa curación, o seu claro talante liberador. Os sinais que el realiza e que foron recollidos pola tradición nos evanxeos non teñen un senso simplemente individual ou particular. É dicir, non nos podemos limitar a ollar o efecto curador particular producido por Xesús nunha persoa que era xorda desde o nacemento e que, en consecuencia, non era quen de se relacionar cos demais coa palabra pois nunca fora capaz de oír ningunha.

A mensaxe vai moito máis alá disto. Xesús quere expresarnos como é Deus e como quere, en consecuencia, que sexamos nós. Abertos ós demais, non pechados en nós mesmos, no noso particular recuncho.

Á súa maneira, Deus está aberto a todos, a todo o mundo, a toda a humanidade. Esa curta palabra que Xesús lle dirixe ao xordomudo, "effatá", "ábrete”, está tamén dirixida a cada un de nós en calquera situación na que nos poidamos atopar: “ábrete". Porque Deus está xa en si mesmo aberto ou transparente a todos. El é apertura pura e infinita. Deus Pai ábrese infinitamente a quen é o seu Fillo, e Fillo e Pai son infinitamente transparentes ao Espírito Santo. Hai en Deus unha mutua e total comunicación, de tal xeito que el é ao tempo un e trino. Tal é a que denominamos Santísima Trindade de Deus que se nos revelou en Xesús.

Sabemos ben que a apertura crea amizade. Entre amigos non se agachan as cousas. O primeiro que fan dúas persoas que polo que sexa se desamigan é non falar unha con outra. Tal como dicimos, andan de morros. O xordomudo pode considerarse así como símbolo daquel que está totalmente pechado en si mesmo: nin percibe ou recibe comunicación dos demais nin é capaz de transmitir pola súa parte mensaxe algunha a outros.

Pois ben, así como Deus non é un xordomudo, senón infinita comunicación das tres persoas divinas e libre e agarimosa comunicación con todos nós, da mesma maneira quere ese Deus aberto e comunicativo que sexamos tamén nós: abertos, comunicativos, interesados en atender e axudar os demais. Neste sentido, as palabras máis fermosas que se poderían escribir, en pedra ou en bronce, como epitafio dunha persoa serían algo así como estas: "Todo o fixo ben". Semellantes a aquelas que, segundo di Marcos, dicía a xente, "totalmente abraiada", sobre Xesús: "Que ben o fai todo!".

Desde esta consigna de Xesús que ten como imperativo o "Ábrete", poderiamos dicir que o Reino de Deus, que Xesús quere instaurar no mundo e sobre o que na oración do "Noso Pai" lle pedimos a Deus Pai que “veña a nós”, está asentado sobre dous alicerces, que veñen sendo como dúas "aperturas". Unha primeira "apertura" persoal a Deus para estarmos en disposición de poder escoitar a súa mensaxe, a súa palabra (de maneira individual e comunitaria) e outra segunda "apertura" respecto dos demais, de modo tanto activo como receptivo: é dicir, ofrecendo "luz" e axuda aos demais e recibindo deles canto eles nos poidan agarimosamente ofrecer.

Se non temos estas dúas "aperturas" e preferimos polo tanto permanecer "xordomudos", é dicir, coa porta pechada tanto en relación con Deus coma en relación cos demais, entón ficaremos lonxe dese Reino de Deus que Xesús nos proclama e anuncia para a nosa vida e felicidade.

Pero hai algo aínda importante en relación con esta dobre apertura. Lémbranolo tamén hoxe Santiago na segunda lectura. De maneira moi transparente, como auga limpa que corre maina e cantareira nun regueiro de montaña. A nosa apertura ha ser sobre todo, dinos Santiago, aos pobres e aos máis necesitados. Non se ha dirixir a nosa ollada benevolente e risoña cara a aquelas persoas podentes e ben prestixiadas que o apóstolo Santiago describe como levando un anel de ouro no seu dedo anular, en claro contraste cos esfarrapados da vida. Non. Porque os pobres e esfarrapados deste mundo son xustamente, dinos Santiago, os que Deus escolleu para o seu Reino. Polo tanto é cara a eles cara a onde nós nos deberiamos mover, tal e como fai o compás cara ao Norte. Porque se a mensaxe de Deus Pai en Xesús é a de que todos somos irmáns e resulta que algúns non parecen irmáns meus porque non viven en condicións tan boas coma as miñas, entón a cousa está ben clara: hai que traballar para que eles se poidan sentir de verdade irmáns meus, coa mesma dignidade, cos mesmos dereitos e con semellantes posibilidades.

Os que non traballan nesta liña son en definitiva "xordomudos", é dicir, están pechados en si mesmos e necesitados dunha curación que os "abra" á verdade e ao amor de Deus. Pois en Xesús anunciou e fixo presente Deus Pai a fraternidade universal de todos en canto irmáns de Xesús. Todos estamos xa que logo revestidos por igual da dignidade de fillos de Deus Pai.