Mareando a perdiz
Levo tres días mareando a perdiz por entre as toxeiras que van da Porfía á Chaira, en Baños de Molgas, ata que tres nenos me dixeron que aquilo non era unha perdiz, que era máis ben unha codorniz. Confeso que os mirei de mala maneira. Eran uns mocosos que estaban a corrixir a miña acción... na que levaba xa tres días!
No cuarto día, e como as palabras dos cativos seguían a martelarme, a percutirme na cabeza, empecei a prestarlle máis atención á perdiz. Mesmo consultei pola Internet do móbil certas categorías zoolóxicas ou algo
polo estilo para poder diferenciar as dúas aves. É máis, cheguei a botar man dun amigo para que me sacase do erro ou confirmase o meu seguimento.
Baixei cara á Baños de Molgas con cara de poucos amigos, principalmente cando pasei por diante dos rapaces, que alí seguían, sentados nun valado da Parrumeira, e vendo perfectamente como nas súas olladas brillaban as burlas máis esperpénticas. Ó chegar á casa do amigo abrandei o xesto e peteille na porta.
Logo de lle contar o caso, colleu a bicicleta e demos a volta con dirección á Chaira. Eu, para máis carallos, de paspán correndo detrás del. Ben que me puido levar a cabalo da bicicleta pola Pitediña, que todo é chan, pero nin llo insinuei por se mo collía a mal. Seguín botando os bofes ou os fígados detrás del.
Cando chegamos foi el o que me mirou de mala maneira. A min e ós rapaces, que empezaban a partirse coa risa. Aquilo non era nin perdiz nin codorniz. O que seica estaba a marear era a unha simple cría de xabaril. Enchéuseme a cara de vergonza.
Fundindo minutos
Fundín uns minutos observando unha bolboreta sobre a faldra dunha muller. Foron pouco máis dun par deles porque a muller axiña a espantou cun xesto da súa man esquerda. Non obstante, seguín á papoia coa mirada e non tardou en pousar sobre unha cadeira da terraza. A bolboreta tiña diversas cores, predominando a amarela. Brillaba tan intensamente que era difícil apartar a mirada.
Aparteina e afundín outros minutos contemplando a propia muller na que pousara a bolboreta. Tan só outro
par de minutos, pois pagou o café e marchou. Quedei só e en silencio. Nin tan sequera pasaron coches cos que distraerme. Quedei coma un paspán sen saber que facer.
Optei, entón, por afundir máis que un par de minutos en pensamentos que quizais non veñan a conto, pero que paso a contar. De cando souben que o universo era infinito e que me gustaría perderme por el. De cando un anxo negro ou un espírito maligno quixo expulsarme do meu lugar de nacemento. "Podes sacarme de Baños de Molgas, pero é imposible que saques a Baños de Molgas de min", repliqueille nun amén. Marchou co rabo entre as pernas e eu... eu tamén quedei xa algo preocupado. Sabía que empezaba a non ser santo de devoción.
Vendo que os meus pensamentos ían por mal camiño, decidín fundir minutos en parolas intranscendentes, en sorrisos que abarcan todo un parágrafo novelado, en tatuaxes que sinalan gustos e etapas nas que todo vai e vén do dereito para o revés. Fundín minutos deixando caer pingas de orballo sobre desexos varios... os meus desexos. Fundín minutos nun berro eterno.
