Tes fame?
Xa a vira. Ansiaba vela de novo. Acabo de vela. "O que arde", de Oliver Laxe. Esa película que, por onde pasou, arrasou. Arrasou como arrasan as lapas dun incendio; pero sen facer dano, máis ben deixando pouso, pegada, sinal a obra mestra. Porque é marabillosa!
Certo que o que máis destacaba todo o mundo, principalmente os críticos, eran eses primeiros minutos grandiosos, alucinantes, enormes, mesmo terroríficos; con esas máquinas nocturnas que semella que arrastran consigo a propia hecatombe, a propia apocalipse.
Porén, hai outro momento que me deixou coa boca aberta e o corazón tremendo de emoción na súa primeira visión e que acaba de abraiarme de novo. Nunca na miña vida vira tanto amor nunha simple frase, en dúas palabras, nunha pregunta. Nesa escena de cando Amador, ó saír do cárcere, chega á súa casa e se achega a súa nai, que se atopaba nunha pequena leira. A maioría das nais, ó ver a un fillo que volve logo de 10 anos ausente, o normal sería que deixara caer o mangado de nabos ou verzas, que sorrira e que botara a correr para abrazalo e comelo a bicos. Benedicta, a nai, con calma, mesmo con pachorra, achegouse a el e soltou a bomba preñada de amor: tes fame? Aí, nesa simple pregunta, vin o xesto de amor de nai máis grande que nunca vira e que, penso, que nunca verei.
Nada de bicos e abrazos. Estes non dan de comer. A nai sabía moi ben que podía necesitar seu fillo. Sabía de onde viña e, aínda que non o soubera, esa é a idiosincrasia do labrego, do labrego máis pobre que, vivirá na miseria, pero sempre terá corazón, vida, alma, amor a darlle cun sacho, e non xestos de agarimo que non alimentan un carallo.
Tes fame? Chegan esas dúas palabras, esa frase para saber toda a realidade dunha nai cara ó seu fillo, para descubrir que esa pequena pregunta está preñada de agarimo, de cariño, de afecto, de amor, de amparo, de protección, de nai, dunha nai inmensa e única. Tes fame?
O fío do nobelo
Deixei que o fío pendurase do nobelo para que zurcise un pouco a miña ansiedade. Ó mellor tamén ten que coser as esperanzas. Porque a ansiedade é moita e o tempo corre á présa. Tan ás présas que o poema cada vez é máis curto e o berro máis longo. Moito máis longo. A esperanza, hoxe, é un remanso, unha vaira de paz, pero poida que non tarde en volverse remuíño de batallas perdidas e de circunferencias cadradas.
Deixei que o fío se alongase máis alá do sedeño para que abarcase todo ese desexo que
pesa coma un carro cargado de centeo. Por moito que rime unha palabra coa outra, o nobelo queda, a cada pouco, desfeito. Sempre haberá anhelos, devezos, afáns que se deiten no sofá das ambicións nocturnas. Nesas ambicións de querer, querer e querer, sen saber moi ben se o tempo se estanca ou corre cada vez máis ás présas.
Deixei que o fío remendase unha ladaíña cun responso, un berro cun suspiro, unha ollada cun xesto, unhas palabras cuns feitos, un asubío musical cun tambor de lata, unha luz en penumbra cun latexo de tormenta, con moitos latexos tempestuosos. Porque hai treboadas que atormentan, que asolagan, que anegan, que se impoñen ó silencio con moito ruído, con barullo de saloucos, de laios, de xemidos, de suores e dalgún que outro bramido.
Deixei que o fío chegase ó final do nobelo para zurcir, coser ou remendar a miña ansia, o meu berro, o meu ruído que, paseniño, se queda en silencio. Ese silencio no que a esperanza forma outro nobelo coas cores do arco da vella. Agora deixo que o fío me cosa a boca por un tempo.
