Matemáticas bélicas
Ulín o ambiente e souben que a composición química dunha bomba era o medo multiplicado por un berro e dando como resultado un inferno. Así de simple e de sinxelo. De simple, non; houbo que facer unha operación para, ó final, si, quedar nun exterminio, nunha aniquilación, nun xenocidio. Iso sendo tan só unha bomba. Se seguimos coas matemáticas bélicas, o resultado máis que doer, manca; máis que mancar, aterra, aterroriza; e máis que aterrorizar, esnafra, escacha, rebenta.
As matemáticas bélicas nunca teñen razón de ser, pero son; nunca teñen xustificación, pero aí están... unha e outra vez, unha e outra vez, unha e cen veces máis. E na aritmética está o número de explosións, de berros, de
bágoas e de mortos; de desgrazas, de nais sen fillos e de fillos sen pais.
Malditas sexan as bombas que caen, as bombas que estoupan, as bombas que se fan. E malditos sexan os que dan a orde de deixalas caer, de lanzalas, de guindalas. Malditos tamén os que as deixan caer, os que as lanzan. Ningunha bandeira, ningunha fronteira, ningún patriotismo xustifica o caos, o pánico, a dor, os berros, as bágoas, o medo, o medo, o medo... e o silencio coa súa soidade. E a soidade abrollando por entre os ladrillos rotos, por entre os bloques de cemento desfeitos, por entre os cascallos que xa nin alcanzan o cualificativo de cascallos. E a dor empreñada co medo, con moito e máis medo. E ó medo sumámoslle a impotencia. E á impotencia restámoslle a imposibilidade. E a imposibilidade dividímola pola miseria, pola penuria, polos desprazamentos; quedando de resultado a nada, o baleiro, a apocalipse. Putas matemáticas bélicas!
Ulín o ambiente despois da catástrofe e foi entón cando a conciencia furgou por entre a inutilidade dos actos bélicos e por entre berros que quedaron, de golpe, mudos e por entre os saloucos que, agora si, mancan, doen para rematar nun por que? Nun simple e sinxelo por que?
Saltos
Tensei os músculos e saltei. Saltei sobre a memoria dun piollo e, no aire, xa vin que a tiña baleira. A verdade é que, a capacidade, élle pouca. Saltei sobre unha cama desfeita que, tamén, estaba baleira. Que pena.
Hai saltos nos que se cruzan os erros cos acertos e as ansias coa calma, coa pachorra, co acougo, co silencio. Hai saltos con moita altura e saltos que quedan engarrados, enganchados en farracas ou faldriqueiras a medio facer. Saltos sobre toxeiras e silveiras, sobre novelas baratas e fochancas. Saltos sobre o entendemento difícil de entender e sobre sentimentos que van máis alá dos confíns do universo. Saltos a medio camiño e saltos longos.
En cada salto tenso os músculos de tal forma que teño medo a que estralen e que os versos desfagan o poema, ou que, no medio do salto, me esnafre contra o valado, contra o muro, o obstáculo, o atranco. Mellor sosegar un pouco e deixar que os músculos se acomoden, se adapten para un novo salto, para os seguintes saltos.
Xa descansado, volvo saltar sobre a conciencia que non teño, sobre o desexo que manca, sobre a ignorancia que doe, sobre a esperanza que espera, sobre o soño que non se fai real, sobre as guerras que non acaban, sobre os latexos que laceran, sobre a paz que é unha quimera, sobre a Perla Negra que navega e sobre o reflexo dun espello que marea.
Tensei os músculos e saltei. Para dar saltos de alegría, e de morriña, e de ansiedade, e sobre os berros que rachan o silencio, e sobre o silencio que me deixa baleiro. Canso de saltar... acougo.
