É tan bonito ler!
Lin con ansia. Lin ás présas. Lin para rematar o libro. Remateino. Vencía mañá a data do seu préstamo e xa o podo entregar. O marcapáxinas de Baños de Molgas xa o instalei no seguinte, un castelán. O que rematei era en galego. Desexaría que todos fosen en galego, pero tamén recoñezo que hai escritores en castelán que merecen ser lidos. Realmente na lectura non distingo as nacionalidades. Non son coma aqueles que non queren que se compren produtos cataláns por ser precisamente iso... cataláns. Deixo este tema que non
compensa polo meu parecer.
Agora que rematei o libro quedei algo así coma liberado do compromiso. Do compromiso da non renovación do préstamo. Que podía perfectamente renovalo e non ler con tanta rapidez. Pero sempre penso nos futuros lectores, que ó mellor igual hai alguén esperando por el. Certo, ó ser un libro galego intúo que non, que non hai moitos encargos de reserva e que cando o deixe nos estantes da biblioteca, mesmo podo velo alí de seguido, sen que ninguén o volva coller ou durante meses sen que o lean. Non quero ser negativo coa nosa lingua, pero... se nin tan sequera a falamos, como a imos ler!
Rematei o libro, e non falando del (retrocedo trinta anos ou máis no tempo para lembrar o lema que lles soltaba ás miñas sobriñas: os libros non se contan, lense; as películas non se contan, vense) e para non cambiar tampouco de tema, sigo coas ansias de lectura que tiven sempre. Porque en cada libro lido as súas historias debuxáronse na miña mente e non era o escritor o que me levaba polas súas páxinas; era eu, son eu o que corro e bailo e vivo a súa historia. Son eu o que vexo ós personaxes, os camiños, as casas, os lugares, mesmo son o que analizo as súas mentes. É tan bonito ler!
Resucitando de entre os vivos
Resucitei de entre os vivos... porque seica estaba morto. Alguén me matou dun suspiro. Alguén confundiu os termos, ou os nomes, ou as ansias, ou as présas. E soltou a noticia, a bomba. O de bomba quizais non proceda; polo menos para aqueles que desexen o meu pasamento. Porque os hai. Sei que os hai. Porén, segundo me mataron nun suspiro, resucitei nun alustro.
E como alustro, brillo con forza e percorro todos os ceos da miña existencia. Latexo, quizais, co vento ferido;
pero respiro, seguro, tras o ritmo dun asubío. Son coma un fío, coma un trapo de farrapeira que tece un bolso, ou unha pulseira, ou calquera tea. Entre puntada e puntada hai unha palpitación de ansiedade, un recanto da memoria, un curruncho de esperanza. En cada trapo de farrapeira asenta un soño que se ata, que se xungue, que se tece coa aspiración dun desexo.
San e salvo furgo por entre os seres que se moven ó seu compás. Eu buligo ó meu e, como formiga (ruín, si) que son, sigo construíndo un formigueiro cheo de idas e voltas, de berros e silencios, de cancións e poemas, de vilas e aldeas. Un formigueiro cheo de pulsos, de devezos, de ambición, de aguante, de resignación, de ímpeto, de perfumes que cheiran ben, de flores amarelas que escintilan, de silencios que o din todo, de berros que non aclaran nada e de saúde coa que tirar para adiante.
Tiro cara á adiante neste mundo dos vivos, porque a miña resurrección, en principio, abrollou de entre os presuntos mortos. Non son tan fácil de eliminar. Nin tan sequera naqueles pesadelos imaxinados ou desexados. Os meus soños van máis alá dunha angustia mortal.
