A vella morta
Parei ante unha silveira porque uns metros antes vira saír un paxaro dela e quería saber se era porque tiña alí o niño. Non tardei en atopalo. Era dunha merla. A intuición era fácil: a maiores da forma do niño, o paxaro que saíra asustado ante a miña presenza era precisamente unha merla.
Cando estaba mirando o que contiña o niño (ovos), notei tal brandura nos pés que pensei que se abría a terra e que me tragaba. Simplemente estaba a pisar nun solo tan brando que a memoria pegou un esprinte para chegar a unha época de rapaz, ou mellor aínda, de cando era cativo, de cando a inocencia era tan inocente que valía todo.
Á altura do Agro Pequeno, e de cando a carreira que pasaba por alí aínda non se asfaltara, había algo así coma un metro cadrado ou, como moito, un par deles nos que o chan era tan brando que, ó tocarlle cun pé, mesmo semellaba que se afundía. Os pais ou os que me acompañasen sempre me advertían co mesmo: coidado coa vella morta, que te pode tragar. A inocencia era tan grande que o pensamento só se me ía ás areas movedizas, aínda que ben vía que aquilo non era tal.
Entón, a inxenuidade aínda se facía máis grande ó pensar que aí estaría unha vella enterrada. E como cativo que era buscaba todas as formas posibles sobre as maneiras de morrer de tal vella e, aínda máis, por que a enterraran alí, precisamente alí. Incluso ás veces tornaba das vacas para que non pasasen por ese lado, para que non pisaran na vella morta. Agora entendo que tal vella morta sería unha bolsa de auga que abrandaría de máis o metro ou o par de metros cadrados.
Escuridade na luz
Escuridade dentro da luz do día. A calor é tanta e tan intensa que hai que ter todo baixado. Mesmo a mente se atrofia un pouco ante tanto abafamento. A opción podía estar á beira do mar, por exemplo, aínda que fose en Sanxenxo (Sangenjo para los especiales), pois hoxe, nin á beira do río se estará ben. E por unhas ou por outras causas, algúns nin podemos estar en ningunha desas beiras. Toca apandar e aguantar.
Aguantemos coa conciencia tranquila e co recordo nos días frescos de cando, a luz, ilumina as ansias do benestar. Aguantemos coma heroes, como aguantamos, e nos gusta, a intensidade dun perfume que chega coa posterioridade dunha boa ducha. Estes días, moita auga corre por corpos espidos para refrescar os desexos e a memoria.
Escuridade na luz. Silencio no ruído. Berro no silencio. Preguiza na tarde. Pensamento que plana por entre o ceo azul da nostalxia. Ou da morriña. Ou da señardade. Que cada pinga de suor baixe amodiño polas pernas espidas dunha nugalla que asenta nun sofá. Ou nunha cama. A calor aperta. As ansias minguan. E a galbana acomódase deica a tardiña.
No silencio da soidade tan só un fío musical é quen de amortecer este pequeno calvario. Un calvario escuro, pero, si, un chisquiño máis fresco. Grazas a esa escuridade que se adaptou á luz do día. A tarde non dá para máis e hai que esperar a que o tempo pase e, polo menos, algo cambie. Esa calor abafante. Esas horas que arden. Ese sol que abrasa. Mentres, mellor quedar na escuridade da luz.
