Os extremos

Din...
que os extremos non son bos,
xa que non deixan vivir
con equilibrio e harmonía.

E penso que teñen razón,
porque nos extremos e máis alá deles
non hai nada bo.

Os extremos guíndannos ó abismo,
ás tebras, á amargura,
á soidade e á morte.

Soamente hai dous exstremos
que se abrazan e se queren:
a infancia e a vellez.

Pois a vellez adoita
regresar á infancia
pra morrer de vella e non de morriña.