Na leira da morriña

Despois de oitenta anos
atopeime coa infancia.

Atopeina nas leiras do recordo
eanos valos da memoria e da morriña.

Abrazámonos fortemente
e choramos de ledicia e de emoción.

E recordamos...

Como ó luscofusco
cazabamos vacalouras
con ramallos das pólas de carballo.

Como nos prados,
cunha herba longa,
sacabamos ós grilos dos seus buratos.

Como no verán aprendiamos a nadar
nun remanso do río da Mera
e saiamos da auga cheos de samesugas.

Como os domingos, cando iamos á catequese,
xugabamos ás escondidas no cemiterio
entre as tumbas dos defuntos.

Como choramos
cando mataron a cabuxa
prá festa do Samartiño.

Canta morriña!
Canta soidade!
Cantas ganas de volver a revivir aquelo!