Todo ía sobre rodas a semana pasada (as noticias pouco máis alá ían dos Xogos Olímpicos) ata que
apareceu Carles Puigdemont... e desapareceu. Como en cuestión de politiqueo son torto de carallo, deixemos a frase aí e ó xuíz e ós políticos e ós mossos d'Esquadra alporizando o galiñeiro a ver se dan co galo que se viu e non se viu. Remato o parágrafo co sorriso que me asoma. Agora a imaxinar un sorriso esperpéntico ou un sorriso burlón.
Comentara o luns pasado que falaría dos Xogos Olímpicos, mais debido a que aínda non remataron (escribo en sábado), prefiro esperar para a semana que vén e así saber xa de fixo todas as medallas que acadamos. Non quero meter a pata falando de fracasos, por exemplo, cando a partir das nove e dez da noite do sábado e con todo o domingo incluído aínda se poden acadar algunhas medallas máis.
Vou entón a falar da medalla olímpica que quere acadar o alcalde de Vigo, don Abel Caballero, coa instalación do alumeado do Nadal e cunha árbore de 50 metros de altura.
Cantas veces teño dito que o Nadal non tardaría en iniciarse ó rematar a novena dos Milagres? Estas rematan o 8 de setembro. Vigo xa se pode dicir que iniciou a súa propia maratón. Excentricidade? Tolemia? Soberbia? Disparate? Arrogancia? Que sexan os propios veciños os que cualifiquen tal situación, xa que serán eles os que padecerán tal antelación. É certo que demostrado quedou xa que con esa "excentricidade", Vigo case se pode dicir que se volveu o embigo do mundo. Pola contra, as incomodidades coas que se atopan os seus veciños semella que son bastante reais e duras de levar. A decisión é deles.
Duro de levar segue a ser o xenocidio de Israel. Non lle chega con matar terroristas, que, coa escusa destes, ataca colexios e todo o que se lle poña por diante. Hai uns días atacou catro destes colexios e en total xa leva 152. Minto, xa van 153, porque á primeira hora do sábado, deste sábado no que escribo, bombardeou outro máis de refuxiados. Aínda que fose certo de que albergasen algúns terroristas, Israel non pode deixar caer bombas en lugares que saben perfectamente que, a maioría, serán nenos e mulleres. No ataque do sábado, a ONU censurouno, Estados Unidos preocupouse, Exipto falou de asasinato deliberado e a Comunidade Europea, por medio de Josep Borrell, amósase horrorizada. É dicir, toda a comunidade internacional en contra, pero como dicía o dúo musical Mina e Alberto Lupo: Parole, parole. Mentres os inocentes seguen caendo.
