O día que perdín a cordura
O día que perdín a cordura foi cando me deixei caer de cu sobre a punta dun triángulo isóscele co resultado de voltas e reviravoltas xunguidas ós berros de dor. Hai que ser pasmón para facer tal cousa. Quedoume o
consolo de que era unha proba gratuíta coa característica, simple, de chamar a atención. O peor foi que ninguén me viu e, moito menos, me gravou.
Deixeime caer desde unha altura enorme, desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas, algo así coma cinco andares ou máis, que logo se di, pero hai que mirar para arriba e subir, e mirar para abaixo e intuír a caída. Ver desde o alto o chan é coma notar unha vertixe que revolve o estómago.
Porén, non é a primeira vez que me deixo caer desde ese campanario. Fíxeno xa máis de dúas e tres veces para caer, artisticamente, mansiñamente, de pé; flexionando os xeonllos coma un atleta e levantando os brazos en sinal de recoñecemento. Os aplausos nunca estorban, sempre se agradecen. A diferenza, por esta vez, é a que dixen: que caín sobre a punta dun triángulo isóscele. Os profesionais que sabemos de xeometría asimilamos moi ben como son os triángulos e como son as súas puntas. Xa o di a palabra: puntas. As puntas pican, atravesan, furgan, esgazan, fan dano. Berrei os catro berrares, berrei con dirección ós catro puntos cardinais.
O día que perdín a cordura saín vivo de milagre. Segundo outras veces as miñas proezas sabía que acabarían ben, por esta vez notei e vin que a tolea esa podía rematar en traxedia. Por culpa da miña cabeza cadrada. Porén, aquí estou e aquí acabo de contalo. Son Leandro Zacarico, o fillo do Gadañas e da Doniña. A min sei que me chaman O Labestro.
A lóxica do esperpento
Estou á espera de que o sol se mova, de que a inocencia sexa eterna e de que Pink Floyd toque no lado escuro da lúa. O sol abrasa, a inocencia, por sorte, segue e Pink Floyd está choutando o muro. Agora, cada quen que lle busque a lóxica a este esperpento. É noite pecha, a malicia brilla nos ollos e Ennio Morricone busca ó bo, ó feo e ó malo. Non todo é o que parece, nin o que parece se desvía moito do rego que arou a toupeira por debaixo dos pementos.
Estou á espera de asubiar catro temas musicais e unha canción de berce de Fuxan Os Ventos. Ó mesmo tempo berro desde o alto dun outeiro. Simplemente para rachar o silencio. Ou para axotar o medo. En cada tema musical vai escondida a carraxe que asoma polas inxustizas sobre o nacionalismo e na canción asoma unha protesta polo que puido ser e non foi. Os berros xa son por causas maiores que van máis alá dunha dor política, social e cultural que atenaza. Agora, o que queira que suba ó alto do outeiro e berre. Ou baile.
Pódese bailar sobre os latexos que mancan, sobre as ansias que se anhelan, sobre os desexos que se ambicionan e sobre o rock and roll de Elvis Presley ou o jazz de John Coltrane. Pódese bailar sobre o ruxerruxe dunha ideoloxía, sobre a flor do toxo e no lado escuro da lúa vella. Segundo se baila tamén se canta un soneto de Aute ou unha muiñeira das Tanxugueiras. Agora, cada quen que lle busque tres pés ó gato, ou follas de loureiro ós castiñeiros, ou cornos de marfil á lúa en cuarto minguante. Eu, por en canto, sigo á espera de atinar coa lóxica do esperpento.
