Xa nin me queda Portugal
Menos mal que nos queda Portugal. Iso dicía eu sempre, polo cariño e achegamento que lle teño ós veciños. Pero dun tempo para acá, e en relación ó fútbol, recoñezo que quero que perdan. Síntoo, pero é a verdade. Por culpa de Cristiano Ronaldo. Non o aguanto, non o aturo! Nunca me caeu ben, e cada vez me cae peor. Recoñezo que foi e aínda é o mellor goleador do mundo. Digo goleador, que non digo xogador. Nin nas súas mellores épocas foi o mellor xogador (e sen meter polo medio a Messi); sempre puxen por enriba del, mesmo no Real Madrid, a Benzema e Modric.
Semella que seica é boa persoa con respecto a asuntos humanitarios ou axudas benéficas.
O que non aguanto del é a súa propia personalidade nun campo de fútbol. Véxoo chulo, prepotente, egoísta, mal compañeiro e créndose un divo. Os seus xestos parécenme demasiado rebuscados e teatrais. Cada vez que marca un gol chama ós seus compañeiros para que vaian a abrazalo, mentres que cando marca un dos seus nótaselle ás leguas unha certa contrariedade e sorrisos forzados, sendo case sempre o último en formar piña cos do seu equipo.
Entendo que ó ter un mal concepto del, a miña empatía non coincida para nada coas súas bágoas ante o penalti fallado contra Eslovenia. Para os que o queren e para os periodistas que o adulan, foi un xesto humano. Para min, ese home que vai facer 40 anos, actuou para chamar a atención. O seu egocentrismo estaba en querer ser consolado, en que non o crucificasen en caso de non pasar a eliminatoria. Así, como humano que é, todo se lle perdoa. Menos a Lunin e outros cantos que, ante os fallos, van á reserva. Sen Ronaldo seguiría co menos mal que nos queda Portugal. Con Ronaldo... oxalá pase España todas as eliminatorias para non verme na tesitura de escoller.
