A culpa e o berro
Abrín a man e deixei caer a culpa sobre a baldosa... negra. O que me faltaba! Negro sobre negro. A culpa é negra, sempre foi negra. Quixen agacharme para recollela de novo. Dóenme as costas. Que quede aí, a ver se alguén a pisa, a trepa. Non hai ninguén. Ó final haberá que cargar con ela. Pero, antes de collela, que siga un pouco máis tirada sobre a baldosa negra.
Abrín a outra man e deixei caer o berro que tiña preso. Levaba tempo querendo saír, querendo dobregar ó silencio. Este estaba nunha situación de calma, de sosego... de
silencio. Mais o berro levaba xa moita culpa acumulada e quería expulsar tal sentimento. Antes de chegar... á baldosa branca, rebentou nun só estoupido, seco e longo a un tempo. O berro fixo tanto ruído que engruñou á culpa, meteulle o medo no corpo.
No chan iniciouse así unha guerra aberta entre a culpa e o berro. Unhas veces, a baldosa branca púñase por enriba da negra e, outras, era a baldosa negra a que asoballaba na branca. Guerra dialéctica, a berros. Guerra eterna, a berros. Foi tan longa a súa guerra que, pouco a pouco, minuto a minuto, perderon os folgos. Quen imperou, ó final, foi o silencio. Case sempre sucede o mesmo: que o silencio imponse contra todo, contra todos e contra o tempo. Case é lei de vida.
A culpa e o berro estaban nas mans. O silencio... o silencio está na esencia diaria: na ansia e no desexo, na calma e o sosego, na claridade do día e na escuridade da noite. O silencio envolve as mans e, con parsimonia, acomódaas na tranquilidade dun ir e vir continuo e eterno, sen culpas nin pecados, sen berros nin bramidos. Logo da tempestade, chega a calma. Case é lei de vida.
Unha praga de bichos
Levaba pouco máis de tres minutos na cafetaría (aínda tiña o café a medio tomar) cando recibín unha chamada telefónica. Que fose. Entenderedes que quen chamaba era alguén de Baños de Molgas. Fun, claro.
Resulta que había unha praga de bichos tan intensa que nin tan sequera se podía andar polas rúas, mesmo nin podían abrir as portas das casas nin as ventás. Chamáronme porque, sabendo da miña profesión de ex
viticultor, entendían que era un especialista en fumigación, é dicir, en dar o sulfato.
Tan axiña como vin o contratempo souben que, alí, a fumigación non procedía; non habería funxicidas que chegasen para tanta cantidade de bicharada. O de praga quedábase pequeno, incluso o de formigueiro. Aquilo era unha mestura de bichos tan espesa que nin unha pinga de sulfato conseguiría penetrar. Porén, non me desanimei; nuns segundos, coma un flash, asomou unha idea á miña cabeza. A de que había que inundar toda a vila de Baños de Molgas e toda a contorna. Que a xente se subise como puidese ó campanario da igrexa.
Tiña que facer un encoro, máis grande que o de Castrelo de Miño e Lindoso xuntos. A mellor zona era a dos Lamas, aproveitando así a presa do Segundo. O grave problema estará no tempo. Facer un encoro coa extensión sumada dos dous citados, a pico e pala, levaría o seu tempo. Non perdín este en elucubracións; púxenme inmediatamente á faena. Teño que picar e padexar desde a saída do sol ata a posta do mesmo. Os días que fagan falta, os meses que fagan falta, os anos que fagan falta. Van saber eses bichos como as gasto!
