O Fontaneiro
O señor Evaristo Sanguñedo Pérez era o fontaneiro oficial da vila e de practicamente todo o concello de Baños de Molgas. O señor Evaristo, O Fontaneiro, era viúvo desde hai tanto xa que nin el mesmo sabe, hoxe, cantos anos leva só. Moitos, como adoita dicir. Non tivo fillos.
Aprendeu fontanaría nos regos que había polos lameiros dos Lamas; entre que conducía a auga, armaba presas ou encoros e mesmo facía rodas de muíño cos caxatos
dos amieiros que había, ás moreas, polas beiras do río Arnoia. Formaba canles, tanto ó aire libre como metidas en tubaxes, dun rego a outro, dunha caldeira a outra.
Toda esta práctica levábaa á realidade nas casa dos veciños. Ninguén sabía moi ben como collera tales coñecementos, simplemente vían e oían que el, Evaristo, non deixaba de falar de canles, tubaxes, conducións, incluso filtros e demais cousas relacionadas coa auga e a súa canalización. Ante isto, houbo un veciño, Eladio Sotelo, O Atrevido, que ousou chamar a Evaristo para que lle arranxase unha tubaxe que lle perdía auga. Quedou contento e o boca a boca non tardou en espallarse pola vila de Baños de Molgas.
O Fontaneiro non tardou en facer do seu oficio o pan noso de cada día. E tampouco tardou en percorrer as demais aldeas do concello. Máis dunha vez o chamaron dos municipios lindeiros. El intentaba cumprir con todos os chamamentos e, ó traballar, estaba sempre cantando. E cando non cantaba, asubiaba. Evaristo Sanguñedo Pérez non se aburría nin tan sequera cando non traballaba. Leva xa varios anos xubilado, pero... segue cantando e asubiando.
Botar a casa pola ventá
A xente fala moito e fala sen saber. Non é tan fácil botar a casa pola ventá. Nada fácil. Eu intenteino e, certo, fíxeno. Pero maldita a hora en que se me ocorreu tal cousa. Porque, para máis aquel, a miña casa só tiña unha ventá. E por chamarlle desa maneira. Máis ben era unha xaneliña.
As cousas pequenas aínda as conseguín botar máis ou menos enteiras, pero, por exemplo,
a lavadora xa tiven que desfacela a base de mazadas. Case tiven unha desgraza ó principio porque, coma sempre escoitara que non sei que de empezar a casa polo tellado en plan de cousa mal feita, optei, claro, por empezar a derrubala por abaixo, case polos cementos. No primeiro golpe de maza que lle dei, e ante un forte estremecemento da fachada, caín na conta de que se seguía por aí, entón si me caería a casa enriba do lombo. A lóxica mandoume daquela a empezar polo tellado. As tellas ben que me colleron pola xanela. Mesmo os pontóns. O problema chegou coas vigas. Trabes de castiñeiro, gordas, duras, enormes. Tiven que serralas. Á man, pois nin tan sequera teño motoserra.
Algún veciño que pasou por alí comentoume que por que non ensanchaba a xanela. Non lles contestei para non rebaterlles o de botar a casa pola ventá. As cousas son como son: os ditos, adaxios, proverbios e refráns están para cumprilos. Sempre fun moi cumpridor e moi tradicionalista. As cousas teñen que ser así e xa está. Os experimentos quedan para os profesionais.
Non son profesional de nada. Non experimentei. O traballo foi enorme. Sangue e suor (non é fácil que chore). Pero, repito, non é doado botar a casa pola ventá.
