Que fose pola sombra
Pensei que só era eu o que lle caía aburrido á xente coas miñas lerias, coas miñas parolas (a muller, cada vez que lle digo que tal ou cal persoa fala polos cóbados, sempre me di que son o menos indicado para criticar ós demais, que me chega ben o que esbardallo, o que badúo), digo que pensaba que só era eu o charlatán, pero resulta que estou da miña sombra ata as orellas! Acabo de realizar unha andaina polas pistas da contorna e matoume a cabeza!
Ela, a miña propia sombra, dicíame que fose pola sombra -pola outra, pola dos edificios-, que a canícula era tan forte que mesmo me podía facer mal. Entenderá que se eu o paso mal, ela tamén levará as de perder. Como non lle facía moito caso (non hai moito un endócrino díxome que tiña falta de vitamina D, algo do que alucinei, pois sempre leo ó sol e sempre traballei baixo a canícula), volveume tolo coas súas parolas. Unhas parolas bastante estrañas, que case non oía ás veces. Cando a sombra se alongaba, era certo que berraba abondo, pero cando era curtiña, cando case estaba pegada a min, falaba tan baixiño que, a maiores do ruído da música que saía polos auriculares, me custaba horrores oíla, saber o que dicía. Aínda que, a dicir verdade, xa me daba igual porque, repito, só adoitaba soltar a ladaíña de que fose pola sombra. Para min que me quería deixar; entendo que se vou pola sombra, non teño sombra.
A ver, matoume a cabeza, e aburriume, pero, que queredes, téñolle cariño. É a única que me acompaña sempre cando ando ó sol. Sempre acostuma a non dar un chío, a non dicir palabra. Hoxe pasouse un pouco. Esbardallou a darlle cun sacho.
A culpa foi do vento
Que susto e que desgusto! Cando saín da casa, ás catro da tarde, o aire levoume as ideas. Non é que aquel fose forte, o que me dá a pensar que ó mellor estas eran un pouco pobres. O caso é que me quedei sen elas. Sóubeno fixo cando cheguei ó atallo; que aí sempre me asomaron algunhas para, pouco a pouco, desenvolvelas e, máis tarde, tomando un cafeciño, trasladalas a un caderno cuadriculado. Houbo días nos que, incluso antes de chegar ó atallo, xa tiña algunha frase, algún esbozo, pero hoxe, na metade, xa souben que o aire fixera un pandeiro delas.
Cando cheguei á Valenzá tamén souben que as miñas ideas debían ser tan pobres que me atrevo a cualificalas de raquíticas, pois mirei para as árbores que hai polas beirarrúas e case non se apreciaba o movemento das súas follas. Custoume asimilar, entón, que o aire, case inexistente, me levase as ideas.
Ó pouco optei por seguir camiño da biblioteca, a ver se alí, lugar no que se entende que abunda a cultura, se me pegaba algo e, de aquí e de alá, abrollaban algunhas nocións, algúns propósitos dese algo. Malo sería que entre libros e periódicos non asomase unha frase, un dito, un refrán, un tema, unha materia, un asunto... Pero nada, non asomou nada. Seguía coa mente en branco e o susto e o desgusto metidos no corpo.
Empecei a culpar ó vento, claro. Non son tan parvo para confesar que son un home sen ideas. E tanto insistín en culpalo que, agora si, as follas das árbores móvense con bastante forza, polo que empezo a crer que, o maldito, as levou con el. As ideas, digo.
