Elena Gallego Abad é xornalista e escritora. Autora da novela policial 'Sete Caveiras', da romántica 'O Xogo de Babel' pero, sobre todo, deuse a coñecer como narradora coa saga xuvenil 'Dragal', publicada por Xerais que consta das novelas: 'Dragal I. A herdanza do dragón', 'Dragal II. A metamorfose do dragón', 'Dragal III. A fraternidade do dragón', 'Dragal IV. A estirpe do dragón' e 'Dragal V. O segredo do dragón'.
Agora entrega unha novela histórica, unha obra que se relaciona coa memoria histórica e leva por título 'O legado da nena do sal'.
Trátase dun traballo en proceso: o que se conta é a construción da novela ou a súa documentación, un percorrido pola historia da nai, polos lugares e os tempos, polas casas e os amigos, a familia, os alcumes e os nomes, pero sobre todo polo tempo da crueldade. A filla vai recuperando á nai dende a caligrafía que a caracterizaba ata a imaxe a través das fotos, o audio e o video que gravou alguén da familia. Desa maneira vai elaborando o duelo, asumindo a perda. Porque a nai, no leito de morte faille o encargo de que conte a súa vida, que mostre ao mundo a historia que ela non foi quen de contar a pesar da cantidade de notas que escribía, a pesar de ter a formación suficiente para facelo, a pesar de telo vivido en primeira persoa... tal vez se deba a que era tan doloroso ese pasado que non podía convertelo en narración, tocaba demasiado no profundo, estaba feito coas fibras e o sangue. Si, despois de reconstruírse a si mesma, despois de estudar a carreira de mestra e exercer, despois de ter realizado labores culturais no lugar no que vive reivindicando o conservatorio de música ou o centro de saúde... non pode traballar coa súa materia e debe deixar ese relato para que o poda facer a filla, pois alguén o ten que facer por ela, porque cando é tanta a dor non podes convertela en arte.
Unha herdanza, unha manda que a filla recolle para facer doazón do escrito á sociedade. Para que as feridas non pechen mentres non estean curadas e o pus eliminado, despois de lembrar e facer a xustiza posible poderemos esquecer.
O legado da nai é físico e concreto, pero hai outros legados que a autora comparte con todas as fillas e que é unha vida de muller da época anterior que tocaba ter escoitado e nunca tes o tempo de facelo nin o gusto nin o compromiso de atender. Todas as vidas son valiosas, especialmente cando hai moita diferenza e distancia entre unha e outra xeración, e case todas as fillas cargamos co peso do que nunca escoitamos, do que non preguntamos ás nais, de toda esa verdade que fica oculta nunha tumba de silencio.
A represión dos vencidos na guerra foi, tamén, o ocultamento máis corrosivo que puido producirse. Unha gran mentira: pasar a verdade por falsedade, o bo por malo, o legal por ilegal. Unha mudez sanguinaria sobre esa parte da Historia que imos descubrindo moi pouco a pouco, cando xa non viven nin vítimas nin vitimarios e, aínda así, con mil atrancos e, aínda así, acusando de vingativos a quen descobre o pano.
Houbo opresión de todo tipo: asasinatos, xuízos inxustos que conduciron a fusilamentos e cadea, sinalamentos e perdas de propiedades e uns puntos suspensivos nos que poder colocar todo tipo de represión contra os corpos, a fama, a dignidade, o traballo, as propiedades. Neste caso, preséntasenos o caso dunhas nenas orfas que son "acollidas" por familias do Réxime, incluso co permiso da familia natural que cre que nese niño estarán defendidas e non lles vai pasar mal pero xustamente no niño hai serpes que queren se quedan cos seus bens e as explotan sen ningún tipo de pudor. Cóntase a historia de dúas nenas nestas circunstancias, e vemos que ser familia non quere dicir nada, serán maltratadas igual. Róubanselle todas as súas posesión e exércese unha dobre moral fronte á sociedade, facéndolles crer que as acollen para coidalas cando o fan para ser máis ricos e seguir exercendo represión.
Hai maldade no mundo e hai que contar con ela porque en certos momentos sae á luz con toda a forza. Así pasou, por iso hai con contalo, aínda que semelle tan incríbel como o que fai a directora da escola da Matilda de Roald Dahl tan esaxerado que ninguén con todos os sentidos podería crelo (aí está o seu poder: semellar totalmente imposible). Hai que mostralo para que as feridas non pechen infectadas ou queden abertas para sempre.
