Apartheids envelenados

Describe Aldous Huxley o seu mundo feliz parcelado socialmente en compartimentos estancos. Unha clase alfa no cumio da pirámide, lugar reservado para a élite, os máis intelixentes, programados para dirixir a maquinaria da sociedade. A xente beta e, un chanzo máis abaixo, a xente gamma. No cul do sac están os épsilon, especie de escravos para os traballos duros e sucios que manteñen o sistema. Un mundo feliz. ¿Un mundo feliz?

Unha sociedade moderna e desenvolvida é necesariamente democrática. Aposta pola igualdade sen esquecer a liberdade. Outorga a todos as mesmas oportunidades sen laminar a excelencia. A nosa sociedade está viva. Nela non hai compartimentos estancos. Nos hai estamentos para privilexiados e outros onde a maioría ten vedados os soños.

Estamos a vivir auténticos tsunamis sociais. Xentes con outras peles, credos, falas chegan ata as nosas portas amparándose na conquista máis grande do século XX, a Declaración Universal dos Dereitos Humanos. Os que fomos emigrantes contemplamos abraiados as vagas de inmigrantes á procura dunha vida mellor. E un futuro para os fillos.

Familias rumanas e magrebíes. Homes e mulleres do leste, do sur, de Sudamérica. Rapazas e rapaces inmigrantes. Precisan un plus de apoio, esforzos reais para vertebralos socialmente dentro do amplo marco que permite a Constitución e os Estatutos. Nos se trata de integralos arrincando o seu e enxertando o noso. Sen esas políticas corren o risco de invisibilización. A van axurdindo serios problemas de xenofobia, de medo ao outro.

A cor da pel, a relixión, costumes, comidas van levantando barreiras de discriminación se non hai diálogo, sen o contacto do tacto. Empezan a ser visibles patoloxías ligadas á exclusión social, á inmigración, á falta de educación e de cultura, como a obesidade ou os problemas socioemocionais. Como algo indesexado pero previsible aparecen condutas asociais, o pandillismo, os guetos, os barrios onde se amorean as minorías étnicas, as escolas onde os inmigrantes son maioría e acaban por ser únicos "clientes".

As consecuencias son ben coñecidas. Saltaron ás televisión desde os arrabaldes duros de Francia. Noites de cólera e furia. A exclusión social, a demonización do diferente, a falta de educación e de oportunidades provocou e vai provocar estalidos sociais, máis vandalismo, violencia e fractura social. E iso non se amaña con máis policía, que nunca será bastante. Empézase a amañar agora, con xustiza, con igualdade, con maior inversión educativa, con políticas de protección á familia, con discriminacións positivas a favor dos excluídos, dos épsilon. Son as únicas vacinas eficaces e probadas contra o veleno do apartheid.