Onte estalou a noite en Riazor

Nos ceos dos anxos e das estrelas estalou onte a noite,
cando a aurora boreal se trocou en luz festiva e sonora.
Na chalana da lúa vogaba Arsenio cara á Torre de Hércules
sen pisar as feras e podentes augas deste mar de Riazor.

Pouco antes subira o Dépor cara ós ceos... E eu, porén, sen sabelo!
Cousas que pasan... Tampouco diso as gaivotas estaban informadas.
Fuxían as pobres, unha a unha, en desbandada...
Elas lonxe e mais eu das medrantes palmeiras de luces
que nos ceos coruñeses estoupaban e baixaban, perdices cazadas...

E agora que? Quererá isto presaxiar que o meu Celta vaia baixar,
pra que así a nosa Galiza non siga a medrar? Todo podería ser.
En calquera caso, que Deus non te oia, Arsenio,
se é que un tan nefando e cativo pensamento che vén.

Non che virá! Ben che sei que ti segues a ter alma
e corazón de labrego sinxelo e xeneroso.
En fin, que che vaia ben, Arsenio, neses altos e imbatibles mundos,
nos que tódolos partidos se gañan...!

Manuel Cabada Castro (13 de maio de 2024)