O canario que se me foi

Ti, melodioso tenor e encomiado,
o abrente chamas no romper do día.
De onde che vén, petís, esa enerxía,
corazón dun mundo por ti soñado?

Bule con ardor e ferve o teu canto.
A quen cantas, dime, dende a amencida,
ti, todo corpo e alma estremecida,
en cárcere, casa propia, hospedado?

No serán e á mañá contigo falo,
ben sabendo que me queres e entendes,
aínda sendo eu humano e ti paxaro.

Nun solpor amorriñado te vin
e en noite pecha fúcheste voando
de estrelas a un ceo lonxe de aquí!