Posta de Sol

Ó atardecer do día:
Vexo o Atlántico.
Vexo como o mar enterra o sol.
Vexo e sinto a súa inmensidade.
Vexo as olas, cabreadas, estrelarse contra as penas.

Ó atardecer da vida:

Vexo o ocaso de familiares e amigos.
Vexo a dor de moita xente cando chega á súa fin.
Vexo resistencias a dar coidados paliativos.
Vexo, ás veces, máis compaixón dos animais ca das persoas.

Dende a xanela da casa:

Vexo con arroubo e con encanto
as pernas preciosas
-morenas e macizas-
das mociñas coruñesas cando van facendo footing.

Vexo como a xente pasea á beira do mar.
Vexo como o día vai pasando e a tardiña vai caendo.
Vexo como o sol, alaranxado, vai morrendo pouco a pouco.
Vexoo marcharse con placidez e fermosura.

E mentres vexo esta beleza,
pido a Deus e ós galenos
que a posta do sol da miña vida
sexa semellante á do sol cando morre en Fisterra.