Reorganizou a Igrexa Galega
Reorganizou a Igrexa Galega, e foi crucial na organización dos concilios de Braga e de Lugo. Escribiu o tratado titulado "De Correctione Rusticorum", no que recolle o que el mesmo ve como supersticións da Galicia de orixe celta mesturadas con ideas e reminiscencias priscilianistas.
Contribuíu a vertebrar o territorio coa estrutura parroquial refrexada no Parochiale suevorum. A desconcentración de funcións combinada cunha estrutura xerárquica do poder que converxe nos bispados da estabilidade e prosperidade ao conxunto do Galliciense Regnum.
Non existía un bispo similar ao bispo San Martín na súa época, evanxelizador, bispo, escritor e reorganizador da nación sueva de Galicia, dando gran prestixio á sede de Braga e a Galicia, todo iso sen moverse do seu Mosteiro de Dumio, que o fundou, e no que morreu.
-.-
LA CONVERSION DE LOS SUEVOS Y EL 111 CONCILIO DE TOLEDO
De Federico-Mario Beltrán Torreira
1.- Evolución religiosa del pueblo suevoTradicionalmente se han venido admitiendo hasta seis etapas, a menudo contrapuestas, en el proceso de cristianización de los suevos, lo que constituye sin duda un ejemplo excepcional de vacilación religiosa. Así, se dice, el pueblo suevo habría entrado en la Península Ibérica todavía pagano, convirtiéndose al catolicismo durante el reinado de Rechiario (448-456). Posteriormente, a causa de la intromisión visigoda, abandonaría el catolicismo en época de Remismundo (464-469), adoptando la herejía arriana por cerca de un siglo. Durante los reinados de Charriarico (550-559) y de sus inmediatos sucesores, tendría lugar la reintegración del pueblo suevo a la verdadera fe, gracias a la labor misional de San Martin de Braga. Sin embargo, la posterior conquista del Reino suevo por Ixovigildo, en 585, derivaría en un regreso -al menos parcial- al arrianismo, que no se abandonaría hasta 587, al calor de la conversión al catolicismo de Recaredo y del pueblo visigodo. Sería sólo a partir de entonces que, perdida también la independencia política, cabría hablar por lo tanto de una definitiva conversión de los suevos a la fe católica, que el III concilio de Toledo no haría sino refrendar. En adelante, los designios del Reino unificado hispanovisigodo vendrían caracterizados por una permanente y rotunda adhesión a la ortodoxia, en un clima de verdadera autarquía eclesiástica.'
...
BiografíaEstudou grego e ciencias eclesiásticas no Oriente. De volta ao Occidente, dirixiu-se para Roma e para Francia, para continuar os estudos, onde visitou o túmulo do seu conterráneo Martinho de Tours.
Estabeleceu un mosteiro en Dume, unha aldeíña das proximidades da Bracara Augusta, e a partir diso comezou a irradiar a súa predicación. Estableceu a Diocese de Dume (caso único na historia cristiá confinada ao referido Mosteiro de Dume que presidía), da que foi o primeiro bispo, en 556. Despois, por vacante da diocese bracarense, en 569, foi feito metropolita desa rexión de Braga, entón capital do Reino Suevo. Consta na tradición, e tamén nos documentos, que el mesmo fundou a igrexa e mosteiro de São Martinho de Tours, en Cedofeita, Porto. Esta cidade era un importante posto militar e administrativo suevo.
Reuniu o Concilio de Braga no 563, tendo prohibido que se cantasen moitos dos himnos e cantos de carácter popular que estaban incluídos nas misas e noutras celebracións. Ao longo dos anos a música litúrxica foi sendo fixada no Cantochão, mais o pobo, apoiado nun substrato musical moi antigo, apoderouse dalgún destes cánticos da Igrexa e popularizounos, dándolles a súa interpretación propia.
Pero ademais de batallador pola ortodoxia contra os arrianos, foi tamén un fecundo escritor. Entre as principais obras, citamos: Escritos canônicos e litúrgicos. Destacou como tradutor (sinaladamente, dos Pensamentos dos padres egípcios).
-.-
En canto á cultura e á lingua portuguesa.Martinho de Dume é tamén unha figura de capital importancia para a historia da cultura e da lingua portuguesas; de facto, considerando indigno de bos cristiáns que se continuase a chamar aos dias da semana pelos nomes latinos paganos de Lunae dies, Martis dies, Mercurii dies, Jovis dies, Veneris dies, Saturni dies e Solis dies, foi o primeiro en usar a terminoloxía eclesiástica para designalos (Feria secunda, Feria tertia, Feria quarta, Feria quinta, Feria sexta, Sabbatum, Dominica Dies), de onde os modernos días en lingua portuguesa (segunda-feira, terça-feira, quarta-feira, quinta-feira, sexta-feira, sábado e domingo), caso único entre as linguas neolatinas, dado ter sido a única en substituír enteiramente a terminoloxía pagá pola terminoloxía cristiá.
Isto explica o feito de que os máis antigos documentos redactados en portugués, fortemente influenciados por este latín eclesiástico, non teñan, non conserven, algún vestixio da vella designación romana dos días da semana, proba da forte acción desenvolta por Martinho e polos seus sucesores na substitución dos nomes.
Martinho tamén tentou substituír os nomes dos planetas, pero niso xa non foi tan ben atendido, polo que aínda hoxe os chamamos polos seus nomes clásicos pagáns.
Morreu no día 20 de marzo do ano 579, e foi sepultado na catedral de Dúmio. Para si compuxo o seguinte epitafio: Nascido na Panônia, atravessando vastos mares, impelido por sinais divinos para o seio da Galiza, sagrado bispo nesta tua igreja, ó Martinho confessor, nela instituí o culto e a celebração da missa. Tendo-te seguido, ó patrono, eu, o teu servo Martinho, igual em nome que não em mérito, repouso agora aqui na paz de Cristo.
Mandaba en España o rei dos suevos Teodomiro; en Roma, Justiniano e Atanagildo.
Por aqueles tempos, Justiniano dotounos do seu Código (Corpus Iuris Civilis, séxase, Corpo de Dereito Civil). ¡Días de gran avance cultural aqueles; Deo gratias!
... Gómez Vilabella, Xosé M.
