Sosego interior

Todos necesitamos encontrar de vez en cando ese tempo e ese ámbito de certa calma e quietude, de certo sosego interior. Estamos tan vertidos cara a fóra, tan metidos nas obrigas, horarios e compromisos, que ás veces case afogamos.

Non somos máquinas de producir. Non estamos na vida para “gañar, gastar e gozar”. O ser humano é máis que materia biolóxica. Somos sobre todo espírito, alma, cerebro e corazón, vida intelixente e afectiva, capaz de razoar, sentir, dialogar, amar...

Todos temos un mundo interior que non podemos desprezar. Buscar a soedade, saborear o silencio, poñerse a ler un libro interesante, escoitar boa música, contemplar a beleza do entorno (persoas, paisaxes, arte...), non é perder o tempo senón medrar interiormente e vivir máis plenamente.

“Cando a dimensión espiritual da humanidade -dicía fai días Benedicto XVI- sae á luz, o corazón e a mente das persoas vólvense cara a Deus e cara as marabillas da vida humana: o propio ser, a verdade, a beleza, os valores morais e os outros”.

Todo isto, tan necesario, é o que nestes días nos propón a Igrexa. A celebración da coresma é precisamente para tratar de recuperar este ámbito no que un ten a oportunidade nada depreciable de encontrarse consigo mesmo e co misterio de Deus que nos habita. Xa no século IV dicía santo Agostiño: “tarde te amei, fermosura tan antiga e tan nova, tarde te amei! Ti estabas dentro de min e eu fóra, e así por fóra andaba na túa procura... Ti estabas comigo, mais eu non estaba contigo”.

Só percorrendo este camiño, custoso e angosto, pero que reporta a paz do espírito e nos leva ao encontro co misterio dun Deus de tenrura e misericordia, que sempre nos agarda, terá sentido celebrar dentro dunhas semanas a “gran semana”, a Semana Santa. Do contrario todo quedará en ritos baleiros de sentido e, alí onde hai procesións, nun espectáculo de masas.