O medo da chuvia
Saín á rúa e vin o ceo tan gris, tan gris que estaba completamente escuro. A tarde case semellaba noite pecha. Chovía a mares. Pero o que me deixou coa boca aberta e abondo preocupado foi que non me mollaba. E iso que saín sen paraugas nin con cazadora de capucha. Vestía un simple abrigo de cor azul.
A xente recollíase baixo os balcóns, baixo os impermeables, baixo os paraugas e mesmo baixo as árbores, por moito que se diga que o que está por debaixo da folla dúas veces se molla. Eu non me mollaba e andaba a
ceo aberto. Mirábanme raro, claro. Eu mesmo tamén me notaba raro. Porque non sabía o que estaba a sucederme. Cheguei incluso a pensar nesas películas de ciencia ficción nas que se simula unha cúpula de cristal ou algo semellante; mais a miña película era real, era a vida patas arriba.
Algúns quixeron preguntarme e preguntáronme que como facía. Estendían os brazos e as mans intentando atoparse con algo que me cubrise das pingas de auga. O asombroso de todo era que conseguían tocarme sen topar con nada e, non obstante, sobre as súas mans si chovía. Eu tamén alucinaba, claro. Non sabía o que estaba a pasarme.
Total, que empezaba a asustarme. Si, moi bonito non mollarme, pero o asunto era máis que raro. Nin son mago, nin son beato, nin son científico e moito menos meteorólogo. Porén, ten que haber algo, teño que ter algo para que a chuvia me teña medo. Non lle atopo outra explicación: que me ten medo. Eu feliz, pero xa cunha ansiedade que me amoca, que me fai suar de angustia. De todas formas, tiro para adiante e... sen mollarme.
