As inxustizas da igrexa
O meu amigo Aquilino, ese que se enfada cando o chamo algunhas veces e, si, mátolle a cabeza cos meus ruxerruxes, foi el o que me chamou o outro día e, sen saudar nin nada, empezou a esbardallar contra a Igrexa, a causa dunhas declaracións do bispo de Ourense, nas que comentaba que a amnistía famosa esa, era unha inxustiza. Foi a partir desta última palabra cando entrou a matar comigo.
Que o arrepiaba moito que a Igrexa falase de inxustizas. A Igrexa!, me berraba Aquilino. Que non me fai falta falar da Inquisición nin dos abusos a menores para saber das inxustizas deles. Que lembro as veces que lles había que axudar ós cregos das parroquias a sementar as patacas, por exemplo, e logo a apañalas e sen nada a cambio. E todo porque si, ou porque simplemente era o señor abade. Nunca vin nos seus eidos a un rico!, me berrou Aquilino. Sempre eramos os mesmos pombos!
É máis -seguiu-, podo poñer o exemplo do teu propio pai, que lle deixaba o burro para os desprazamentos ó cura de Baños de Molgas e, logo, este, seica nin lle daba un carroucho de millo ó pobre animal. Mentres o Pulido (era boa persoa, pero...) andaba a cabalo do voso burro, teu pai cargaba con feixes de nabos ó lombo... coma un burro!, seguía a berrar Aquilino.
Fala a Igrexa de inxustizas! Ti mesmo tes comentado moitas veces o 'asalto' co que acometían as casa o domingo de Pascua, que coa escusa de bendicilas, había que lle ter preparada a canastra, a cesta coa, como mínimo, media ducia de ovos que, por suposto, deixaba de vender túa nai, cando precisamente todo se vendía para subsistir. Mira, é que non me estás vendo, pero teño o corpo estarrecido desde que souben desas declaracións. A Igrexa! Pois si que topamos con ela... E, sen máis, colgoume. Este Aquilino...
