A un pereiro montesío

A mestos parladoiros ben alleo,
namorado da lúa e da saudade,
deixaches vilas un día e cidades
pra montesío seres baixo o ceo.

Entre toxos es agora modesto,
mais é certo que a grandes e rapaces
o teu froito pequecho ben nos sabe,
por máis que os cabalos te ollen de esguello.

Ermitán no teu habitar aí,
na soidade es ti seguro e mais rexo,
ledo e contento de seres así.

E o teu froito, flor branca en primavera,
mapamundi volveuse pequerrecho
pra mares nel ollarmos e mais terras.