Manso lume
Cabada Castro, Manuel - martes, 14 de noviembre de 2023
A Anxo
Nin cho sei nin saberei...
Entre as néboas da montaña
en min dentro un lume hai
que che é algo e non é nada.
Vivo así e non en min,
non son quen de ser morada
diso en min que é sempre máis.
Abofé que é cousa estraña:
un vivir cunha ferida
que non sei se sanda ou mata.
Velaquí o gran misterio
dun vivir que é non vivir,
pois sen el non teño vida,
aquela que vive en min.
Vivir así que é entón?
Vida en min e noutros mil.
Haivos cancelas abertas
pra chegar a ser feliz?
E pra disto algo saber
á porta peto onda ti.
A sorpresa se me agranda
ó saber que, a ti igual,
dores miñas e esperanzas
onda ti morada fan.
Mais a árbore ben sabe
a súa cerna agachar...
Sonche por iso os dicires
e as palabras cousa va.
Vale máis, ben que o aprendín,
có sabermos abraiar!
E así estamos a vivir
-ti comigo e eu con outros-
ante os soles e as estrelas
dun silente e infindo cosmos.
Todo el é casa quente
onde o pan quece no forno,
grila o grilo de acibeche,
doces sonme sono e soños,
na xanela brúa o vento
e alá lonxe ouvea o lobo.
Manso lume, estás na terra,
na casiña, o noso lar,
na lareira que agarima
coma a man da miña nai.
Sol es ti domesticado
que o quentares fas fogar.
Ben che prace estar connosco,
coma nena con seus pais.
Manso lume, sol humano,
continúa a me quentar.
Cabada Castro, Manuel
Las opiniones expresadas en este documento son de exclusiva responsabilidad de los
autores y no reflejan, necesariamente, los puntos de vista de la empresa editora
