O retorno de Deus

A vida na terra sempre me pareceu un milagre de tal magnitude que todas as teorías científicas antollábanseme insuficientes sen incorporar a idea de Deus. A extremada complexidade do ADN e, á vez, a súa delicada factura; as incógnitas abertas pola teoría do big bang sobre a orixe do universo; a irreconciliable disxuntiva que obriga ao ser humano para elixir entre o ben e o mal, son cuestións sobrecolledoras porque ninguén ten a derradeira palabra sobre elas.

Intrígame tamén que a relixión fose aceptada pola Antropoloxía actual como un "universal cultural", por ser unha cuestión que está presente nas culturas de toda a terra, sen importar a época do seu desenvolvemento.

Os avances científico-técnicos do século XX e do actual século XXI cegáronnos ata facernos crer que o tempo e a eternidade, a orixe da vida, o principio e fin do universo son temas exclusivamente científicos e non teolóxicos ou metafísicos. Non menos contribuíron a descartar a idea de Deus como hipótese explicativa as filosofías nihilista e materialista. Pero, o certo, é que Nietzsche morreu, Marx tamén e a ciencia segue sen poder explicalo todo.

Nin sequera o chamadas "tres humillacións" do home moderno, protagonizadas por Copérnico e a teoría heliocéntrica; Darwin e a teoría evolucionista; e Freud e a teoría do subconsciente, van en contra da existencia de Dios, todo o contrario. Descubrir a grandeza do universo e ao seu carón a da propia existencia humana convídanos a mirar cara ao alto e cara ao máis fondo do noso ser.

Por iso, creo no retorno de Deus ao pensamento occidental como hipótese explicativa dos moitos e insondables misterios aos que non chegou (nin se lle espera) o coñecemento científico, técnico e humanístico. Só fai falta un pouco de honestidade intelectual para recoñecer os nosos límites e, por suposto, deixar atrás os nosos prexuízos e o temor ao que dirán. Máis pronto que tarde, aprenderemos a buscar as respostas ás preguntas que nos inquietan, aínda que por outros camiños.