Airiños da aldea
Cabada Castro, Manuel - martes, 19 de septiembre de 2023
Galiza tenra e segura,
agarimante delicia.
Tras en terra así nacer,
fino se dela me tiran.
"Airiños, airiños, aires",
laiábase Rosalía
pregando "levaime a ela",
pois fóra dela morría.
En "Aires da miña terra"
versos ó ar expandía
un baril e gran poeta
aterrando a clerecía.
Porén e alén destes "Aires"
haivos outros cada día,
aires que cómpre airear
pra acadarmos boa vida.
Limpos aires e mais ceos
haxa a eito nas cidades
pra á gadaña invisíbel
non lle dar complicidades!
Cómpre, así pois, ofrecerlle
ó carballo e castiñeiro
residiren nas cidades
coma nobres compañeiros.
Fuxan delas pestilencias,
canten nelas merlo e rula,
sexa albanel a anduriña,
zoe o vento e baile a chuvia.
Luces menos, gobernante!
De silentes vagalumes
trae en troques feixes deles:
coma estrelas tremelucen!
Crea aldea na cidade!
Non enzoufes nela o ar,
máis estrelas ver queremos
pra durmirmos e soñar!
Paseniño así veredes,
aldeán e cidadán,
que a Galiza é paraíso
se ela afinca no rural.
Foi alí onde asentou
e floreceu esta lingua,
a que agora a ler estás
e así a dignificas.
Un rural que foi forzado
a trocarse en cidadán
e instado en realidade
a fuxir do ben-estar.
Non me digas máis saber
que o da aldea, cidadán.
Cousas moitas saberás,
mais da vida sabes máis?
Cabada Castro, Manuel
Las opiniones expresadas en este documento son de exclusiva responsabilidad de los
autores y no reflejan, necesariamente, los puntos de vista de la empresa editora
